Με το πέρας των εκδηλώσεων, και με  αφορμή τα πρωτοφανή μέτρα ασφαλείας, ο βουλευτής ένοιωσε  την ανάγκη, να  εκφράσει τις ακόλουθες σκέψεις:

"Η παρέλαση έγινε παράσταση

Αν όλοι εμείς, οι κύριοι του πολιτικού συστήματος δεν είμαστε άξιοι να παρευρεθούμε στην παρέλαση υπό φυσιολογικές συνθήκες, καλύτερα να καθόμαστε στα σπίτια μας ...

Πριν και μετά

Για πρώτη φορά στην ζωή μου, παρακολουθώ την παρέλαση με την ιδιότητα του  ‘επισήμου’. Στο παρελθόν, πατούσα στις μύτες των ποδιών μου, και στριμωγμένος ανάμεσα στον κόσμο,  προσπαθούσα να δω τον ανθό της νιότης της πατρίδας μου. Τα τελευταία χρόνια, έχω ένα επιπλέον βάρος στους ώμους μου, που είναι οι γιοί μου, οι οποίοι θέλουν και αυτοί να βιώσουν τη μαγεία των χρωμάτων και των ήχων. Όμως, φίλοι μου, αν με ρωτήσετε την αλήθεια, προτιμώ το στρίμωγμα και τη συγκίνηση του παρελθόντος από την άνεση την ντροπή του παρόντος.

Τα κάγκελα

Γιατί, δεν μπορεί ένα τέτοιο σπουδαίο γεγονός, που βοηθά την ιστορική μας μνήμη να επιπλεύσει στην συνείδησή μας και να μην χαθεί, να διεξάγεται υπό αυτές τις συνθήκες, με τον κόσμο να παρακολουθεί, πίσω από τα κάγκελα σαν κατάδικος. Προσωπικά, ντρέπομαι για τον εαυτό μου και για το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα. Καλύτερα είναι από μία γιορτή, να φεύγει αυτός που έχει «το πρόβλημα» και όχι να φέρνει την γιορτή στα μέτρα του, με κάγκελα και αστυνομική δύναμη, βάζοντας στην γωνία τον κόσμο που ήρθε να τιμήσει τους εκπροσώπους της ιστορίας, τα λεβέντικα κορμιά που αγκάλιασε η αφιλόξενη και παγωμένη γης εκείνες της βαριές μέρες.....

Ο υφυπουργός

Κάπως σώθηκε η παρτίδα, όταν άρχισε να ψιχαλίζει και ο υφυπουργός πρότεινε να κατέβουμε από την εξέδρα, για να συμπαρασταθούμε στην νεολαία που παρέλαυνε.

Ο δήμαρχος

Την δυσαρέσκειά του μου μετέφερε ο δήμαρχος, αλλά και τον προβληματισμό του, για το ποιοί πραγματικά είναι οι επίσημοι. Κανονικά μου λέει, ‘οι επίσημοι είναι τα γεροντάκια της εθνικής αντίστασης και οι ανάπηροι πολέμου, σε αυτούς οφείλουμε πραγματική τιμή και αυτοί θα έπρεπε να είναι εδώ και εμείς να είμαστε απέναντι από την εξέδρα’. ‘Του χρόνου συνεχίζει, θα προτείνω να γίνει αυτή η αλλαγή και όσοι δεν ζουν μέχρι τότε, να εκπροσωπηθούν από τα παιδιά τους’. Ελπιδοφόρος ο προβληματισμός τους δημάρχου, του χρόνου λοιπόν, την 25η του Μάρτη, ούτε κάγκελα, ούτε επίσημοί στην εξέδρα. Καλό θα ήταν η παρέλαση να μην γίνεται παράσταση, για τις ανάγκες της οποίας, να απαιτούνται κάγκελα, φρούρηση και φωτογραφίες σαν είμαστε αστέρες του Χόλυγουντ ή μεγάλοι πρωταγωνιστές.

Οι εορταζόμενοι

Οι πραγματικοί τιμώμενοι είναι τα γεροντάκια της αντίστασης, όπως επεσήμανε και ο δήμαρχος, αλλά γιορτάζουν και όλοι οι μόνιμοι στρατιωτικοί, που στα πιο μεγάλα δεινά ενός κράτους, τα δεινά ενός πολέμου, είναι αυτοί που «στήνουνε τον μπέτι τους», ενώ κάποιοι άλλοι φεύγουν και οργανώνουν τον αγώνα από το εξωτερικό...με περισσή ασφάλεια ...

Η αυτοκριτική μας

Δεν ξέρω αν ποτέ μας δοθεί η ευκαιρία να βγούμε από την φυλακή της μικρότητας του πολιτικού μας συστήματος και να αποδείξουμε ότι μπορούμε και εμείς να κάνουμε κάτι πολύ σπουδαίο, τοποθετώντας έστω μία μικρή ψηφίδα σε αυτό το πολύτιμο ανά τους αιώνες ψηφιδωτό, που λέγεται Ιστορία του Ελληνικού Έθνους."