Γράφει ο Ανδρέας Τσιλογιάννης, δημοσιογράφος

Την ίδια μέρα στην Κύπρο διεξάγονται οι πρώτες εκλογές μετά την έξοδο από το μνημόνιο στις οποίες νικητής αναδείχθηκε  ο Δημοκρατικός Συναγερμός του Προέδρου Αναστασιάδη.

Για πρώτη φορά στην ιστορία  της Κυπριακής Δημοκρατίας, η Βουλή, έχει 8μελή εκπροσώπηση αλλά εκλέγεται σε αυτή, για πρώτη φορά ακροδεξιό - φασιστικό  κόμμα, αδελφό των Ελλήνων φασιστών.

Συγχρόνως, στην Τουρκία, η  παραίτηση του Αχμέτ Νταβούτογλου από την πρωθυπουργία οδηγεί στην εκλογή νέου προέδρου του Κόμματος της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), ο οποίος είναι ο Μπιναλί Γιλντιρίμ, άνθρωπος απόλυτης εμπιστοσύνης του Προέδρου Ερντογάν που θα αναλάβει και την πρωθυπουργία.

 Ο νέος Τούρκος Πρωθυπουργός, Μπιναλί Γιλντιρίμ, θα επωμιστεί την μετάβαση της Τουρκικής Δημοκρατίας σε ένα πλήρες προεδρικό καθεστώς με υπεραρμοδιότητες στον Ερντογάν, καθιστώντας τον αυτόματα σε νεοσουλτάνο, κάνοντας πράξη την άνοδο στην εξουσία του νεοοθωμανισμού.

Στη γειτονιά του Αιγαίου, την ίδια μέρα, λαμβάνουν χώρα σημαντικές ιστορικές πολιτικές εξελίξεις, όταν η Ελλάδα δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί από το μνημόνιο την ώρα που η Κύπρος με σκληρή εφαρμοσμένη δημοσιονομική πολιτική πέτυχε την έξοδο από το IMF, με την Τουρκία να το διώχνει το 2008.

 Η τουρκική πολιτική, έχει αποδείξει τη χρήση μεγάλων οικονομικών αντανακλαστικών, καθώς έχοντας λάβει την τεχνογνωσία από το Ταμείο, το διώχνει και ορθοποδεί σημειώνοντας  παράλληλα μεγάλη οικονομική άνθηση.

Στην Ελλάδα των  μνημονίων, αριστερών η μη, ο πρωθυπουργός της Αριστεράς κ. Αλέξης Τσίπρας, ανακοινώνει το κλείσιμο του κύκλου από την ψήφιση του πρώτου της αριστεράς μνημονίου.

Κύκλος, ο οποίος κοστίζει στη πρώτη φάση της μη διαπραγμάτευσης  στη χώρα 86 δις ευρώ, κατά την περίοδο ηγεσίας στην οικονομία του Γιάνη Βαρουφάκη σύμφωνα πάντα με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Στουρνάρα.

Ο πρώτος κύκλος φέρνει τα Capital controls σε ισχύ, με αποτέλεσμα το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων που οδηγεί στην αλματώδη αύξηση της ανεργίας. 

Μεταξύ άλλων, όπως ο πρωθυπουργός ανάφερε στην συζήτηση για την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, ο κύκλος του πρώτου της αριστεράς μνημονίου περιέχει και την μεταναστευτική κρίση  αλλά τερματίζεται με την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου.

Πολυνομοσχέδιο που συμβάλει στη  διατήρηση της κατ` ουσίας ελέγχου της  χώρας στα χέρια των δανειστών για τα επόμενα χρόνια ( μέχρι το 2115), αλλά και την  άμεση χρήση του Μηχανισμού Δημοσιονομικής Διόρθωσης.

Ορθά η αντιπολίτευση ονομάζει  τον κόφτη ως μηχανισμό που επιβλήθηκε από τους εταίρους για να αντιμετωπιστούν τα ψέματα του Πρωθυπουργού προς τους ιδίους.

Ψέματα, τα οποία δεν αντιμετώπισε ο ελληνικός λαός καθώς μη έχοντας εναλλακτική και εμπιστοσύνη στον πρότερο βίο της αντιπολίτευσης ξαναέδωσε τη διακυβέρνηση στην αριστερά, αλλά πλέον ζει με το καθεστώς της πίεσης και κρίσης σε όλους τους τομείς της οικονομίας που τα ψέματα έφεραν.

Πλέον μαζί με τα μνημόνια η χώρα θα μάθει να ζει και με το υπερταμείο, στο οποίο θα μπει όλη η Ελλάδα για πώληση. 

Από το νερό, την ενέργεια, τα λιμάνια, μέχρι και τον ήλιο αν απαιτηθεί ως προαπαιτούμενο.

Σαφέστατα οι δανειστές, εταίροι η μη, θέλουν να εξασφαλίσουν με κάθε τρόπο την ``επένδυσή`` τους, δεν είναι κακοί ή καλοί και εμείς ο λαός, θα πρέπει να καταλάβουμε πως ούτε η αριστερά έφερε την άνοιξη.

Θα πρέπει να αντιληφθούμε, πως δεν γίνεται να επιβάλλουμε όρους στους δανειστές, όταν θέλουμε να εισπράξουμε τη δόση, χρήματα προερχόμενα από τους δανειστές, έστω και αν αυτά χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή και μόνο τόκων.

Ο άλλος δρόμος, αυτός της επανάστασης οδηγεί στην αυτόματη έξοδο από τα μνημόνια, με το Grexit ως μοναδική επιλογή, αναλογιζόμενοι και τις συνέπειες που θα έρθουν, προσωρινά ή μη με μαθηματική ακρίβεια, όπως λόγου χάρη, στάσεις πληρωμών και άτακτη χρεωκοπία.

Οι της αριστεράς, με την είσοδο στην εξουσία κατάλαβαν πως για να παραμείνουν αλλά και να διατηρηθούν θα έπρεπε να αφήσουν στην άκρη τα ταξίματα και τα σκισίματα και να μπουν στη διαχείριση της μνημονιακής -με κάθε κόστος- λογικής.

Σίγουρα, η μη διαπραγμάτευση του περασμένου καλοκαιριού, οδήγησε στη μη έξοδο μέσω δημοσιονομικής εφαρμοσμένης πολιτικής, όπως συνέβη στην Κύπρο.

Όμως, το παράδειγμα της Τουρκίας όπου έδιωξε το IMF, είναι φύσης αδύνατο να εφαρμοστεί στη χώρα μας εκτός και αν οι εταίροι μας αγοράσουν το χρέος της Ελλάδας στο IMF, βγάζοντας εκτός παιχνιδιού το ΔΝΤ.

Η ρητορεία του Αλέξη Τσίπρα, ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης που μιλούσε και έταζε στους ψηφοφόρους σκίσιμο του μνημονίου με ένα νόμο και ένα άρθρο όταν θα γινόταν πρωθυπουργός, αποδείχθηκε φρούδα ελπίδα αλλά και μη στην πράξη εφαρμόσιμη.

Την Ελπίδα, ο Αλέξης την έδιωξε, ο Κώστας κατάφερε και την συνάντησε, η ίδια κατσουφιασμένη δεν είχε διάθεση κουβέντας, έστω αν ο Κώστας της είπε ότι την περιμένουμε. Η ίδια η Ελπίδα, απάντησε στον Κώστα  -με το βλέμμα χαμηλωμένο -  πως δεν θα έρθει ξανά, γιατί ο Αλέξης της είπε ψέματα.

Στην Ελλάδα θα πρέπει να διαλέξουμε.

Θέλουμε επανάσταση και έξοδο ή εφαρμοσμένη μνημονιακή πολιτική με χρήση του υπερταμείου μέχρι το 2115 ή να δημιουργήσουμε συνθήκες εμπιστοσύνης και έχοντας καταφέρει ως χώρα να εμπεδώσουμε τη λειτουργία του IMF και μέσα από μεταρρυθμίσεις να φτάσουμε σε σημείο τέτοιο όπου να μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς την ύπαρξη του IMF ή του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕSM) ;

Η Κύπρος κατάφερε την έξοδο από το μνημόνιο ακολουθώντας μια και μόνο πολιτική. Αυτή της εξόδου από το μνημόνιο και όχι της εξόδου από το πρώτο ή το μεσοπρόθεσμο ή το δεύτερο ή το τρίτο - πρώτο αριστερό ή το 4ο  μνημόνιο.

Μνημόνιο είναι ένα, με την Ειρήνη ορθώς να αναφέρει, πως το μνημόνιο δεν είναι καλσόν  ώστε ο ``κάθε`` Αλέξης να τάζει πως με ένα άρθρο και έναν νόμο θα το σκίσει.