Ιεριχώ … ο τόπος της συναντήσεως του Ιησού με τον Ζακχαίο
Του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου Δημητρίου Πολιτάκη*
Ένας άνθρωπος με δύναμη κοσμική, με θέση υψηλή και όμως ενώ τα έχει όλα αρχίζει να αναρωτιέται … ποιός είναι αυτός ο Ιησούς … ; ποιός είναι ο λόγος που τόσο πλήθος αναμένει το πέρασμά Του από την πόλη … ; και καθότι « τη ηλικία μικρός ην … », ανεβαίνει σε ένα δέντρο
ώστε να δει με τα μάτια του το πρόσωπο Του Σωτήρα.
Και ο Χριστός δεν αδιαφορεί, αντιλαμβάνεται το γεγονός και με το πατρικό αλλά συνάμα ελεγκτικό Του βλέμμα προκαλεί εσωτερική αναστάτωση, συνειδησιακό συγκλονισμό στον Ζακχαίο και τον καλεί να κατέβει από το δέντρο κάνοντας το πρώτο βήμα ο Ίδιος καθώς του λέγει «… Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι, σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δεί με μείναι …». Ο Ζακχαίος ανασταίνεται πνευματικά, από το δέντρο η καρδιά του « πέφτει » στα χέρια του Θεού και λαμβάνει πείρα πληρώματος φωτοφόρου ζωής και μάχεται με τον ίδιο του τον εαυτό, αγνοώντας τους πάντες και τα πάντα, θυσιάζοντας την ευμάρεια, τις εξουσίες, το κύρος, τον εγωισμό του και απελευθερωμένος πλέον από τα δεσμά του μάταιου κοσμικού φρονήματος οδηγείται στην αλήθεια.
Μετανοεί, αποκαθιστά την σχέση του με τους ανθρώπους που είχε συγκρουστεί, ευεργετεί όλους όσους είχε αδικήσει, ταπεινώνεται και γνωρίζει το Θεό απογυμνωμένος από όλα όσα τον κρατούσαν δέσμιο σε μια μάταιη και πλαστή πραγματικότητα.
Οδηγείται στη σωτηρία όχι μόνον ο ίδιος αλλά και η οικογένειά του και ανατέλλει για όλους ο νέος ήλιος, μια νέα ζωή που δεν είχε ποτέ μα ποτέ φαντασθεί.
Και ερχόμαστε σήμερα, αναλογιζόμενοι όλα αυτά τα θαυμαστά γεγονότα της Ευαγγελικής διηγήσεως, διαπιστώνοντας ότι ζούμε δυστυχώς μακράν του Θεού, απογοητευμένοι πλήρως από όλες τις εσωτερικές και εξωτερικές κρίσεις που μόνοι μας δημιουργήσαμε, είτε γιατί το θελήσαμε, είτε γιατί το ανεχθήκαμε, χωρίς να φοβόμαστε την κρίση του Θεού και τυφλωμένοι στην ματαιοδοξία που μας αποστερεί και μας αφαιρεί το ουσιαστικό περιεχόμενο αυτού που κατέχουμε αλλά και ό, τι έχουμε.
Και τελικά μένουμε με τη ματαιοδοξία μας … αυτή που μας υποτάσσει στην κρίση των άλλων με τελικό αποτέλεσμα να σιωπά εκκωφαντικά η συνείδησή μας μπροστά στη φωνή κάθε πλήθους, παραμερίζοντας τον Θεό και υποταγμένοι στις κραυγαλέες και αλαζονικές φωνές, αποδεχόμαστε να ζούμε σε έναν αλλόκοτο κόσμο ψεύδους και προσποιήσεως, μόνο και μόνο για να είμαστε κοινωνικά αποδεκτοί με τα μέτρα και τα κριτήρια του κόσμου, μεταμορφώνοντας την πραγματικότητά μας σε αυταπάτη … και προκλητικά αμετανόητοι αναζητούμε σωτηρία δίχως αναζήτηση … σωτήρα …
*Προϊσταμένου του Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Εσταυρωμένου Ηρακλείου Διευθυντού του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης