Την Κυριακή 24η Ιουλίου συμπληρώθηκαν 42 χρόνια από την μέρα αποκατάστασης της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Σαράντα δύο χρόνια από την 24η Ιουλίου του 1974, όταν η κλειστή ομάδα των Συνταγματαρχών της χούντας -υπό τον τότε “ Πρόεδρο της Δημοκρατίας“ Φαίδωνα Γκιζίκη- αποφασίζουν πως ήρθε η ώρα να παραδώσουν τη χώρα στους πολιτικούς, υπό το βάρος τόσο των γεγονότων στο Πολυτεχνείο, όσο και της Εισβολής του Αττίλα στην Κύπρο.

Στις 24 Ιουλίου του 2014,ο Γάλλος Πρωθυπουργός Ζισκάρ ντ` Εστέν προσφέρει το Προεδρικό αεροπλάνο στον αυτοεξόριστο στο Παρίσι -πριν από τη δικτατορία- τέως Έλληνα Πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, ώστε ο τελευταίος πριν τη δικτατορία ηγέτης της δεξιάς, να φθάσει εγκαίρως στην Ελλάδα για την ορκωμοσία του ως Πρωθυπουργός της Εθνικής Ενότητας κυβέρνησης. 

Μετά από την θερμή υποδοχή εκατομμυρίων Ελλήνων στο αεροδρόμιο του Ελληνικού ο Κωνσταντίνος Καραμανλής να ορκίζεται την 24η Ιουλίου του 1974 στις 04:00“ τα ξημερώματα, πρώτος Πρωθυπουργός της Γ` Ελληνικής Δημοκρατίας υπό τον εκτελούντα χρέη “Πρόεδρου “ στρατηγό της Χούντας Γκιζίκη. 

Έτσι απλά, πριν 42 ακριβώς χρόνια, ο Μανωλιός φοράει το κουστούμι του αλλιώς και η χούντα των συνταγματαρχών μπαίνει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η 24η Ιουλίου, εορτάζεται κάθε χρόνο, ως η επέτειος Αποκατάστασης της Δημοκρατίας στη χώρα με μια κλειστού τύπου δεξίωση του Προέδρου της Δημοκρατίας προς τους Πολιτικούς Αρχηγούς τους βουλευτές με παρούσα την στρατιωτική ηγεσία αλλά και ορισμένων καλεσμένων με αυστηρή επιλογή του εκάστοτε Προέδρου της Δημοκρατίας επιδεικνύοντας κουστούμια και τουαλέτες πίνοντας σαμπάνιες. 

Σίγουρα, οι Πεσόντες Ήρωες του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973, αλλά και η ηγετική ομάδα των φοιτητών αντιδικτατορικού αγώνα του Πολυτεχνείου, δεν θα περίμεναν αλλά ούτε και θα είχαν φανταστεί πως ο αγώνας για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, θα εορταζόταν μελλοντικά επίσημα από την Ελληνική Δημοκρατία σε άλλη ημερομηνία από τα γεγονότα εκείνης της 17ης Νοέμβρη. Ο Έλληνας Πολίτης δεν μπορεί να καταλάβει ,γιατί η 24η Ιουλίου, μέρα αποκατάστασης, είναι προϊόν ενός κλειστού λόμπι 1400 Ελλήνων και όχι ολόκληρου του Ελληνικού λαού, όταν κάποιοι συμπατριώτες έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία για όλους τους Έλληνες τον Νοέμβρη του 1973. 

Σήμερα, 42 χρόνια μετά από την ορκωμοσία της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όλοι μιλούν για μια χρεοκοπημένη Ελληνική Δημοκρατία, υποταγμένη στο μνημόνιο συμφωνιών με τους δανειστές – εταίρους και στα κατά καιρούς σκάνδαλα. Αρκετοί Έλληνες δημοκράτες, είναι προβληματισμένοι για το εάν η 24η Ιουλίου, έχει ορθά επιλεγεί ως η Μέρα της Αποκατάστασης της Ελληνικής Δημοκρατίας. 

Αναρωτιούνται, αν η 24η Ιουλίου του 1974 ήταν όντως μέρα εθνικής συμφιλίωσης και αν εκείνη την μέρα εξασφαλίστηκε η ομαλότητα, με τον εθνικό διχασμό να έχει απαλειφθεί από το λεξιλόγιο της ελληνικής πολιτικής ορολογίας. Αρκετός είναι ο δημοκρατικός κόσμος ο οποίος δεν θεωρεί την 24η Ιουλίου του 1974 ως μέρα αποκατάστασης της ελληνικής δημοκρατίας, καθώς θεωρεί πως αν και η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή σχηματίστηκε έχοντας προϋπάρξει συμφωνία με τις προ χούντας πολιτικές δυνάμεις του τόπου, εντούτοις στην πρώτη μεταπολιτευτικά κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν συμμετείχαν πολιτικά πρόσωπα προερχόμενα από το κέντρο ή την αριστερά. 

Στον αντίλογο, για την πραγματική μέρα αποκατάστασης της δημοκρατίας, κυριαρχεί η άποψη πως συγκεκριμένη μέρα θα έπρεπε να εορτάζεται η 8η Δεκέμβρη του 1974, όταν στο πρώτο πραγματικό και με καθαρούς όρους δημοψήφισμα που ο ελληνικός λαός κλήθηκε να απαντήσει, ήταν η επιλογή του πολιτεύματος που επιθυμούσε να έχει η χώρα λύνοντας μια για πάντα το Πολιτειακό ζήτημα στην πατρίδα μας. Μέρα νίκης της δημοκρατίας απέναντι στο Παλάτι – έστω αν και ήταν ανενεργό- και στη βασιλεία, απέναντι σε ένα καθεστώς που με τις αστοχίες του οδήγησε στην 7ετία των Συνταγματαρχών. Σήμερα, άπαντες μιλούν για τη σημασία της αναγκαιότητας αναθεώρησης της ίδιας της δημοκρατίας, χωρίς ουδείς να γνωρίζει αν μετά το τέλος της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα, μνημόνια, δανειστές αλλά και κερδοσκόποι συνεχίσουν την ύπαρξή τους στη χώρα που γέννησε την ίδια τη δημοκρατία. 

Δεν γνωρίζω, αν όντως η Γ` Ελληνική Δημοκρατία θα αντέξει στην οικονομική κρίση ή ακόμα, αν οι προτάσεις για την Αναθεώρηση του Συντάγματος του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, προτάσεις που ο ίδιος παρουσίασε -μια μέρα μετά τη συμπλήρωση των 42 ετών από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας- ψηφιστούν από τον Ελληνικό Λαό. Εάν περάσει, η πρόταση του Πρωθυπουργού στο πλαίσιο του προτεινόμενου σχεδίου για την Αναθεώρηση του Συντάγματος η πρόκριση της απευθείας εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από τον λαό μετά την αποτυχημένη εξασφάλιση της μέγιστης συναίνεσης των δύο τρίτων της Βουλής έπειτα από δυο ψηφοφορίες, οδηγεί αυτόματα σε αλλαγή πολιτεύματος. 

Αυτόματα, θα σημάνει και το τέλος της Γ` Ελληνικής Δημοκρατίας με την Δ` Ελληνική Δημοκρατία να αρχίζει με έναν περίεργο, μη τέλειο διθαλαμισμό, μοναδικό στον κόσμο, όπου και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας –κατά περίσταση- και ο Πρωθυπουργός θα εκλέγονται από τον λαό. Δυαρχία που ενδεχομένως θα σημάνει τον εγκλωβισμό της Ελληνικής Δημοκρατίας στις ορέξεις δύο από τον λαό εκλεγμένων προσωπικοτήτων, που με αντίθετες πολλές φορές ιδεολογικές καταβολές, θα προσπαθούν να οδηγήσουν τη χώρα στον επόμενο βηματισμό. 

Ενδεχομένως η ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά, αν τη νύχτα της 24ης Ιουλίου του 1974 στη κυβέρνηση εθνικής ενότητας δεν ορκιζόταν πρωθυπουργός ο πάλαι ποτέ άνθρωπος της Φρεδειρίκης και του Παλατιού Κωνσταντίνος Καραμανλής και καθοδηγητής της δεξιάς παράταξης στην Ελλάδα, αλλά ο επίσης συντηρητικός Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Όπως επίσης διαφορετική θα ήταν η σημερινή κουβέντα για την Αναθεώρηση του Συντάγματος, αν στο δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου του 1974 δεν είχαν επικρατήσει τα 3.244.728 (69,18%) Ελλήνων που πρόκριναν στο πρώτο και με καθαρό ερώτημα δημοψήφισμα το Πολίτευμα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, αλλά η Βασιλευόμενη Δημοκρατία, όπως επιθυμούσε το 30 % των θιασωτών του Παλατιού και αιωνίων των εκ δεξιάς προερχόμενους πιστούς της Φρειδερίκης. 

Διαφορετική θα ήταν η Γ` Ελληνική Δημοκρατία και στην περίπτωση που το 1981 δεν ερχόταν στην εξουσία ο Ανδρέας Παπανδρέου, φέρνοντας -κατά το 48 % του Ελληνικού λαού που τον ψήφισε- την πραγματική δημοκρατία στην Ελλάδα. 

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ουσιαστικά, είναι ο πρωθυπουργός που μετατρέπει το Ελληνικό πολίτευμα σε πρωθυπουργικοκεντρικό, καθώς στην Αναθεώρηση του 1985 αφαιρεί εξουσίες από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Είναι δεδομένο, πως οι εκάστοτε Συνταγματικές Αναθεωρήσεις, θα πρέπει να προσαρμόζονται στις απαιτήσεις της εποχής, της κοινωνίας και στην ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας. 

Οι αλλαγές πρέπει να αποσκοπούν στη βελτίωση της λειτουργίας του Πολιτεύματος, προς όφελος και μόνο των πολιτών, ευχόμενοι, η αρχή της Δ` Ελληνικής Δημοκρατίας -όποτε και αν αυτή έρθει- να σηματοδοτήσει την εποχή μιας Ελλάδας χωρίς την παρουσία υπερταμείου, μνημονίου και κάθε λογής δανειστών και καιροσκόπων.