Γράφει ο Ισίδωρος Καρδερίνης

Η ενδελεχής ανάγνωση των αποτελεσμάτων των γαλλικών προεδρικών εκλογών δεν αφήνει ωστόσο καμία αμφιβολία. Ένα σημαντικό τμήμα -ακριβώς το 34%- του γαλλικού λαού, ο οποίος πρέπει να επισημανθεί ότι έχει πληγεί πολύ λιγότερο από άλλους λαούς της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές της άγριας λιτότητας, εξέφρασε στο δεύτερο γύρο την αποστροφή του προς το αντιδημοκρατικό γραφειοκρατικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα. 

Και μάλιστα αυτό συνέβη μέσα από ένα ακροδεξιό πολιτικό μόρφωμα με στιγματισμένο ρατσιστικό παρελθόν που για χρόνια βρισκόταν στο περιθώριο του γαλλικού πολιτικού συστήματος. Αν είχε καταφέρει να περάσει στο δεύτερο γύρο ο αριστερός αντιευρωπαϊστής Μελανσόν που δεν δημιουργεί φόβο στους Γάλλους, η εκλογή του Μακρόν δεν θα ήταν καθόλου βέβαιη, αν λάβουμε υπόψη ότι το 50% του γαλλικού εκλογικού σώματος ψήφισε ευρωσκεπτικιστικά στον πρώτο γύρο των εκλογών. 

Σε κάθε περίπτωση η Ευρωπαϊκή Ένωση μοιάζει σήμερα με μια πάσχουσα γυναίκα από ανίατη ασθένεια που οι γιατροί τις δίνουν πενταετή επιβίωση και αυτό γιατί σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την Γαλλία. Είναι βέβαιο όμως ότι οι νεοφιλελεύθερες αντιλαϊκές πολιτικές που θα εφαρμόσει ο Μακρόν και οι οποίες θα του υπαγορευθούν από τις Βρυξέλλες και κατά βάση από το Βερολίνο θα ξεθεμελιώσουν τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα των Γάλλων και θα προκαλέσουν τη δικαιολογημένη οργή τους.

Έτσι, στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2022 και αν δεν έχει εκραγεί μέχρι τότε η ιταλική βόμβα -πράγμα απίθανο- οι πολιτικές δυνάμεις που θα ανατινάξουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει δημοκρατικό και κοινωνικό πρόσωπο, θα αντιστρέψουν σίγουρα το σημερινό εκλογικό αποτέλεσμα και θα κερδίσουν με μεγάλη πλειοψηφία.   

Οι Γερμανοί βεβαίως έχουν σήμερα κάθε δικαίωμα να χαίρονται και να πανηγυρίζουν για την εκλογή του Μακρόν που θα συντηρήσει έστω και προσωρινά την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, από την οποία είναι οι πιο κερδισμένοι, ενώ οι περισσότεροι άλλοι χάνουν. Το γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα συγκεκριμένα το οποίο είναι δομικό και όχι απλά ένα συγκυριακό φαινόμενο, οφείλεται ασφαλώς στη μεγάλη ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας αλλά ενδυναμώνεται σκανδαλωδώς και από το μηχανισμό λειτουργίας του ευρώ, αφού το κοινό νόμισμα δεν επιτρέπει στις ελλειμματικές χώρες της ευρωζώνης να υποτιμήσουν το νόμισμά τους, γεγονός που τις καταδικάζει σε έναν φαύλο κύκλο χαμηλής ανταγωνιστικότητας και διαρκών ελλειμμάτων.

Το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας από τη στιγμή που υιοθετήθηκε το ευρώ έχει ακολουθήσει μια φρενήρη ανοδική πορεία. Έτσι το 2016 ανήλθε στο ιστορικά υψηλό επίπεδο των 252,9 δισεκατομμυρίων ευρώ, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της γερμανικής στατιστικής υπηρεσίας, όταν το εμπορικό πλεόνασμα όλης της ευρωζώνης για το ίδιο έτος ανήλθε στα 273,9 δισεκατομμύρια ευρώ. H Γερμανία δηλαδή παράγει το 92,33% του συνολικού εμπορικού πλεονάσματος της ευρωζώνης!

Την ίδια χρονική περίοδο του ευρώ το εμπορικό έλλειμμα της Γαλλίας καταγράφει με εξαίρεση κάποια έτη γενικώς αυξητικές τάσεις. Έτσι, το 2016, σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση των γαλλικών τελωνείων, ανήλθε στα 48,1 δισεκατομμύρια ευρώ και το μερίδιο αγοράς της Γαλλίας εντός της ευρωζώνης  εμφάνισε αισθητή μείωση -από 17% το 2000 σε 13,6% το 2015 και σε 13,4% το 2016- ενώ το εμπορικό έλλειμμα το προηγούμενο έτος 2015 ανερχόταν στα 45,0 δισεκατομμύρια ευρώ. 

Η γαλλική οικονομία ταυτόχρονα αντιμετωπίζει και άλλα σοβαρά προβλήματα. Έτσι το δημόσιο χρέος συνεχώς διογκώνεται και ανέρχεται σήμερα κοντά στο 100% του ΑΕΠ. Η ανεργία που πλήττει ιδιαίτερα τους νέους κάτω των 25 ετών -σχεδόν ένας στους τέσσερις είναι άνεργος- ανερχόταν στο τέλος του 2016 στο 10% του εργατικού δυναμικού, επιβεβαιώνοντας περίτρανα τις αποτυχημένες προσπάθειες του προέδρου Ολάντ για τη μείωση της. Την ίδια στιγμή η Γερμανία απολαμβάνει πολύ υψηλούς ρυθμούς απασχόλησης δεδομένου ότι η ανεργία βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα, καθώς δεν ξεπερνά το 3,9% του εργατικού δυναμικού. 

Πριν από 15 χρόνια, Γαλλία και Γερμανία εμφάνιζαν παραπλήσιο επίπεδο διαβίωσης. Όμως σήμερα, οι Γερμανοί είναι κατά ένα πέμπτο πλουσιότεροι, ενώ και οι δύο οικονομίες είχαν υποδεχθεί το ευρώ το 2002 με ανεργία γύρω στο 8% του εργατικού δυναμικού.

Έτσι, ακόμα και αν ο Μακρόν εξέπληττε τους πάντες -πράγμα που ασφαλώς δεν θα συμβεί- και αποφάσιζε με βάσει και το ειδικό βάρος που διαθέτει η Γαλλία ως δεύτερη οικονομική δύναμη στην ευρωζώνη να πιέσει σθεναρά για μια αλλαγή πλεύσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης, που θα βελτίωνε σαφώς τη γαλλική οικονομία και πιο πολύ τις χειμαζόμενες οικονομίες των άλλων χωρών του ευρωπαϊκού νότου, θα προσέκρουε σε έναν πελώριο πανίσχυρο τοίχο, δηλαδή στην άκαμπτη και αμετακίνητη στάση της Γερμανίας. Και αυτό γιατί οι Γερμανοί –όποιος και αν βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας τους- δεν θα δεχτούν ποτέ τη χαλάρωση της λιτότητας και των «ιερών» κανόνων της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Οι Γερμανοί είναι περισσότερο από προφανές, εδώ και χρόνια, ότι θέλουν να χρησιμοποιούν την ευρωζώνη προς όφελος τους και σε βάρος όλων των άλλων και δεν θα διανοηθούν ποτέ να επιστρέψουν οικιοθελώς στο εθνικό τους νόμισμα, το μάρκο, γιατί κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στην κατάρρευση των εξαγωγών τους. Οι Γερμανοί θέλουν να κερδίζουν ολοένα και περισσότερα, συντηρώντας επί μακρόν ως έχει την ευρωζώνη και δεν τους απασχολεί καθόλου αν οι άλλοι χάνουν ή ακόμα και αν καταστρέφονται όπως συμβαίνει με τους Έλληνες.

Σε αυτή, λοιπόν, την Ευρωπαϊκή Ένωση που κυριαρχεί και ηγεμονεύει η Γερμανία η έννοια της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας όχι απλά δεν υφίσταται, αλλά έχει πεταχτεί σαν σκουπίδι στον κάδο των απορριμμάτων. Αποδεικνύεται συνεπώς περίτρανα ότι η πραγματικότητα δεν είναι έκθεση βαρύγδουπων ιδεών όπως αυτές καταγράφονται στις ιδρυτικές συνθήκες της τότε ΕΟΚ, αλλά είναι σκληρή και αδυσώπητη. Έτσι, η ένωση ισχυρών και ανίσχυρων οικονομιών και το σφιχταγκάλιασμα τους διαμέσου του ευρώ έχει ήδη αποδειχτεί ένα εγκληματικό σφάλμα. 

Συμπερασματικά, οι γαλλικές προεδρικές εκλογές δεν πρόκειται να ταρακουνήσουν τους πλουσιοπάροχα αμειβόμενους γραφειοκράτες των Βρυξελλών αλλά και τους πολιτικούς ηγεμόνες του Βερολίνου που παραδομένοι στη μακαριότητα και την έπαρση τους θα συνεχίσουν να επιβάλλουν στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξτρεμιστικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές άγριας λιτότητας που φτωχοποιούν και εξαθλιώνουν τους λαούς.    

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Ισίδωρος Καρδερίνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967. Είναι μυθιστοριογράφος, ποιητής και αρθρογράφος. Έχει σπουδάσει οικονομικές επιστήμες και έχει πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στην τουριστική οικονομία. Άρθρα του έχουν αναδημοσιευθεί σε εφημερίδες, περιοδικά και sites σε όλο τον κόσμο. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά και έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και λογοτεχνικές στήλες εφημερίδων. Έχει εκδώσει επτά ποιητικά βιβλία και δυο μυθιστορήματα. Πέντε από αυτά έχουν εκδοθεί στις ΗΠΑ και την Μεγάλη Βρετανία.

E-mail: skarderinis@hotmail.gr

Facebook: Karderinis Isidoros

Twitter: isidoros karderinis