Η εκμετάλλευση και ο βιασμός γυναικών στο πλαίσιο της νυχτερινής ζωής και διασκέδασης, με όλα τα ταξικά και αλλοτριωτικά χαρακτηριστικά που την μπολιάζει η αστική τάξη και το κεφάλαιο, δεν αποτελούν εξαίρεση για την πόλη του Ηρακλείου, επισημαίνει σε ανακοίνωσή της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ηρακλείου.

Στην ίδια ανακοίνωση επισημαίνονται ακόμη τα εξής:

“Το καινούργιο και ελπιδοφόρο, ωστόσο, είναι ότι γυναίκες-θύματα βιασμού σπάνε σταδιακά το φόβο, που το σύστημα καλλιεργεί, με αποτέλεσμα περισσότερες καταγγελίες να γίνονται γνωστές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα ΜΜΕ, όπως πρόσφατα έγινε και στο Ηράκλειο.

Παρότι ο αριθμός των καταγγελιών είναι ακόμα πολύ μικρός σε σχέση με τα περιστατικά που πράγματι συμβαίνουν, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ηρακλείου χαιρετίζει τις κακοποιημένες γυναίκες που προχωρούν ένα βήμα παραπέρα το ζήτημα της ισότιμης μεταχείρισης των δύο φύλων και της ανάδειξης της πατριαρχικής εκμετάλλευσης στην κοινωνία. Για τους ίδιους λόγους χαιρετίζουμε τη μαζική παρουσία εργατριών στην απεργία στις 8 Μάρτη και στηρίζουμε τους αγώνες όλων των εργατριών , όπως αυτούς των καθαριστριών στο νοσοκομείο Αγ.Σάββας.

Τα ζητήματα του βιασμού και της έμφυλης καταπίεσης δε μπορούν να αντιμετωπίζονται ως μεμονωμένα γεγονότα, αλλά με συνολικό και πραγματικό τρόπο, αναδεικνύοντας τα στην ολότητά τους, δηλαδή στην ταξική τους βάση.

Οι γυναίκες υφίστανται πολυεπίπεδη εκμετάλλευση στον καπιταλισμό, είτε ως εργαζόμενες, είτε ως μάνες ή σύζυγοι, είτε, απλώς, ως γυναίκες. Πλήττονται, λοιπόν, σε μεγαλύτερο ποσοστό από την ανεργία, παίρνουν, συχνά,  χαμηλότερους μισθούς από τους άνδρες συναδέλφους τους και είναι αποδέκτες εργοδοτικής αυθαιρεσίας, που πολλές φορές λαμβάνει σεξιστικά χαρακτηριστικά ακόμη και τη μορφή της σεξουαλικής παρενόχλησης.  Παρότι οι γυναίκες σήμερα αποτελούν κάτι περισσότερο από το 50% της εργατικής τάξης, επιβαρύνονται πολύ περισσότερο με τη δουλειά στο σπίτι. Σε αυτή την εικόνα προστίθενται πάνω στις γυναίκες και τα βάρη από τη διάλυση των γηροκομείων, των παιδικών σταθμών, της υγείας και της παιδείας με την επέλαση των μνημονίων και της διαρκούς λιτότητας. Με βάση τις τελευταίες διατάξεις της Ε.Ε. της «ισότητας» και του νεοφιλελευθερισμού, οι εγκυμονούσες δεν προστατεύονται από τις απολύσεις, ενώ το νομοθετικό πλαίσιο είναι πολύ χαλαρό για εργοδότες που δεν τηρούν τις άδειες μητρότητας και εκβιάζουν τις μητέρες να γυρίσουν στην δουλειά. Ταυτόχρονα σε ολοένα και περισσότερες χώρες της Ε.Ε. γίνεται παράνομη η έκτρωση, παραβιάζοντας πλήρως το δικαίωμα της γυναίκας στην αυτοδιάθεση του σώματος της.

Η επέλαση της κερδοφορίας σε κάθε πτυχή της ζωής έχει ως αποτέλεσμα τη συστηματική διαιώνιση σεξιστικών προτύπων στην καθημερινότητα, την ψυχαγωγία και την διασκέδαση, ορίζοντας ρόλους για τα δύο φύλα και καλλιεργώντας την αλλοτρίωση και τον ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. “Διαπαιδαγωγούμαστε”, λοιπόν, ότι το γυναικείο σώμα είναι εμπόρευμα και αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ότι ο άνδρας είναι αυτός που διεκδικεί τη γυναίκα ως έπαθλο ηδονής και επιβάλλεται σε αυτήν. Και για τα δύο φύλα, η φετιχοποίηση του σεξ, η πτώχευση του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της σημασίας του έρωτα και των σχέσεων των δύο φύλων, προπαγανδίζεται από το καπιταλιστικό σύστημα με ιδιαίτερη ένταση στο πλαίσιο της νυχτερινής διασκέδασης. Η λογική της μαζικής κατανάλωσης, του απάνθρωπου ξενυχτιού, της ναρκοκουλτούρας είναι ιδανικό πεδίο για το ξεδίπλωμα πατριαρχικών, σεξιστικών, συμπεριφορών και της αλλοτριωτικής αντιμετώπισης της σχέσης των δύο φύλων. Αυτές οι συνθήκες μπορούν να οδηγήσουν σε κακοποίηση ή και σε σεξουαλική εκμετάλλευση της γυναίκας, ακόμα στα λεγόμενα “εναλλακτικά” κέντρα διασκέδασης. Οτιδήποτε αποξενώνει και αλλοτριώνει τη νεολαία είναι ευπρόσδεκτο για τον καπιταλισμό. Οτιδήποτε την βυθίζει σε ψευδαισθήσεις και την απομακρύνει από αυτό που το σύστημα θεωρεί επικίνδυνο : Την κατανόηση της βαθιάς εκμετάλλευσης που δέχεται και τη συλλογική δράση για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων της (στη δουλειά, τη μόρφωση, την ψυχαγωγία, τον αθλητισμό) και την ανατροπή του σάπιου συστήματος που λέγεται καπιταλισμός.

Στα περισσότερα περιστατικά καταγγελιών, κυριαρχεί στον κυρίαρχο λόγο η δικαιολόγηση του θύτη επειδή είναι γενικά «καλό παιδί», είτε η ψυχιατρικοποίησή του, η παρουσίασή του δηλαδή σαν ένα λάθος σε μια σωστή κοινωνία. Αυτή είναι η ίδια αντίληψη που υπονοεί ή ακόμα και μπορεί να φτάσει στο σημείο να υποστηρίξει ξεκάθαρα ότι το θύμα μπορεί και να προκαλούσε, μπορεί και να το ήθελε και να λέει ψέματα, που ψάχνει να βρει μελανά σημεία στη σεξουαλική ζωή του θύματος, που κρίνει τα πάντα από την πλευρά του θύτη. Και είναι εξαιτίας αυτής της κουλτούρας του βιασμού που τα θύματα αποθαρρύνονται από το να μιλούν και φτάνουν να κατηγορούν τους εαυτούς τους. Άλλωστε, είναι γνωστό πως ακόμα και όταν τέτοιου είδους περιστατικά καταγγέλλονται ,ελάχιστα από αυτά φτάνουν στα δικαστήρια, ενώ αν και όταν φτάνουν, τα θύματα μπορεί να αμφισβητούνται συνεχώς, να αναγκάζονται να βιώσουν ξανά και ξανά την κακοποίηση τους και να προσπαθούν να πείσουν ότι δεν ήθελαν το βιασμό τους.

Κάθε περιστατικό σεξουαλικής παρενόχλησης/κακοποίησης καταδεικνύει την πατριαρχική δομή της αστικής κοινωνίας. Είναι άλλη μια έκφραση της επιβολής του ισχυρού επάνω στον αδύναμο. Σε κάθε έκφραση υποτίμησης του γυναικείου φύλου η απάντηση μας είναι καμία ανοχή!

Στεκόμαστε πλάι σε κάθε γυναίκα που βιώνει τη βία στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο, στη νυχτερινή διασκέδαση. Είμαστε δίπλα σε καθεμία που δε σιώπησε μπροστά στο φόβο της κοινωνικής κατακραυγής, του στιγματισμού ή και της απόλυσης και κατήγγειλε τέτοια περιστατικά. Καλούμε τις κακοποιημένες, σεξουαλικά ή σωματικά, γυναίκες να προβαίνουν σε άμεση επίσημη καταγγελία του συμβάντος που βίωσαν! Θέλουμε οι ζωές, τα σώματα και τα δικαιώματα μας να είναι πραγματικά δική μας υπόθεση. Η απάντηση θα έρθει μέσα από τον αδιάκοπο αγώνα του φεμινιστικού κινήματος, ως αναπόσπαστο κομμάτι του εργατικού κινήματος, ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης!

Το κεφάλαιο προσπαθεί να διχάζει το κόσμο της εργασίας σε κάθε ευκαιρία! Ντόπιοι και ξένοι, ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, άνδρες και γυναίκες. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε ο ένας από τον άλλον! Έχουμε όμως έναν κόσμο να κερδίσουμε! Υψώνουμε ανάστημα και δίνουμε μάχη στο δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι, στο σχολείο! Για μία κοινωνία χωρίς έμφυλη, φυλετική και ταξική διάκριση!”