Συνήθως, ως κοινωνία ασχολούμαστε περισσότερο με τα τροχαία στα οποία χάνονται ανθρώπινες ζωές. Είναι εξάλλου, το μη αναστρέψιμο κακό που "χτυπά" μια οικογένεια και της αφήνει το πιο βαθιά χαραγμένο σημάδι, αυτό της απώλειας.

Όταν τραυματίζεται κάποιος αλλά κερδίζει τη μάχη για τη ζωή θεωρούμε ίσως αφελώς ότι αφού ξεπέρασε τον κίνδυνο θα μπορέσει να επιστρέψει αργά ή γρήγορα στην προ του τροχαίου ζωή του με το ατύχημα να αποτελεί μόνο μια οδυνηρή ανάμνηση.

Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Μετά το ατύχημα και την ανακούφιση ότι ο δικός μας άνθρωπος ζει, υψώνεται μπροστά στον ίδιο και την οικογένειά του ένας απίστευτος Γολγοθάς που λίγοι φαντάζονται.

Η ψυχική και οικονομική "αιμορραγία"

Το να βλέπεις τον δικό σου άνθρωπο... άλλο άνθρωπο χωρίς δυνατότητα κίνησης ή ομιλίας ή κατανόησης σε γεμίζει πόνο και ταυτόχρονα αγωνία για να κερδίσεις χρόνο και να μπορέσεις να κάνεις οτιδήποτε είναι ανθρωπίνως δυνατό για να ανακτήσει την κίνησή του, την αντίληψή του και να επανέλθει όσο περισσότερο γίνεται.

Αυτή η πάλη με την αγωνία και τον πόνο γίνεται άνιση όταν γιγαντώνεται μπροστά σου το εξής πρόβλημα, για να υπάρξει αποκατάσταση χρειάζονται λεφτά, πολλά λεφτά... 

Αν δεν υπάρχουν χρήματα, τότε λειτουργίες του οργανισμού του παιδιού όπως η κίνηση ή η ομιλία στην πλειοψηφία των σοβαρών τραυματισμών, δεν επανέρχονται ή δεν επανέρχονται πλήρως.

Η μαρτυρία ενός Χανιώτη πατέρα

Ένας Χανιώτης πατέρας του οποίου το παιδί υπέστη σε τροχαίο εγκεφαλικές κακώσεις περιγράφει στο Flashnews.gr:

«Η δαπάνη που απαιτείται σε μια τέτοια περίπτωση είναι τεράστια. Εμείς σαν οικογένεια μέσα σε 2,5 χρόνια από τη στιγμή του ατυχήματος και μετά, έχουμε δώσει 70.000 - 80.000 ευρώ! Μιλάμε για τεράστια ποσά τα οποία και εγώ δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Είναι μια δαπάνη που δεν μπορεί κανείς συνάνθρωπός μας να αντέξει. Το πώς τα έχω καταφέρει εγώ μέχρι στιγμής ένας Θεός το ξέρει... 

Σαν οικογένεια, ζοριστήκαμε πάρα πολύ γιατί ήταν απαραίτητες οι εντατικές θεραπείες για το παιδί μου. Κάποια στιγμή δίναμε περίπου 1000 ευρώ τον μήνα για τις θεραπείες μόνο.

Το κράτος σε όλα αυτά τα έξοδα καλύπτει ένα πολύ μικρό μέρος της δαπάνης, για ορισμένους μήνες και για συγκεκριμένες θεραπείες μόνο. Η κάθε συνεδρία της θεραπείας κοστίζει 20 ευρώ και το κράτος χορηγεί μόλις 2 ευρώ! 

Το δικό μου παιδί υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Στα σοβαρά τροχαία οι κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις είναι δυστυχώς ο συνήθης τραυματισμός, που έχει γενικά σαν επακόλουθο ελλείμματα στην κίνηση, στον λόγο, στην αντιληπτική ικανότητα. Οι θεραπείες που απαιτούνται εκτός από το κέντρο αποκατάστασης είναι πάρα πολλές. Χρειάζεσαι ειδικούς που έχουν να κάνουν με την ομιλία, την κίνηση, την κατανόηση. Όλα αυτά πληρώνονται από τις ίδιες τις οικογένειες. Αναγκαστικά θα πας σε ιδιώτες γιατί αυτά δεν μπορείς να τα κάνεις ούτε σε νοσοκομείο ούτε σε κάποιο δημόσιο ίδρυμα. »

"Κάποιος που δεν αντέχει οικονομικά είναι χαμένος"

Δυστυχώς, είναι πολλοί εκείνοι που καταρρέουν κάτω από τις τεράστιες οικονομικές δαπάνες και μαζί τους καταρρέει η ελπίδα να επανακάμψει ο δικός τους άνθρωπος.

«Υπάρχουν δράματα! Στο νοσοκομείο Χανίων επί 2,5 χρόνια έμενε ένα παιδί Χανιωτάκι, το οποίο ήταν πολυτραυματίας από ντελαπάρισμα αυτοκινήτου. Η οικογένεια είχε διαλυθεί ψυχολογικά και οικονομικά. Δεν δούλευε κανένας και αυτή την οικογένεια δεν τη στήριξε κανείς. Πρόνοια, μέριμνα ξεχάστε τα, αυτά υπάρχουν μόνο στα λόγια» δηλώνει  ο Πρόεδρος του Συλλόγου Αρωγής των Οικογενειών των Θυμάτων Τροχαίων Δυστυχημάτων, Περιφέρειας Κρήτης, Σταύρος Πολέντας.

Όπως αναφέρει από την πλευρά του ο Χανιώτης πατέρας που έχει βιώσει το μαρτύριο μετά το τροχαίο του γιου του:

«Είδα περιπτώσεις ανθρώπων στα Χανιά που δεν μπορούσαν να αντέξουν καθόλου τη δαπάνη και δεν είχαν χρήματα να πληρώσουν τις θεραπείες με αποτέλεσμα τα παιδιά τους να μην έχουν εξέλιξη. Όταν λέμε εξέλιξη μιλάμε για βασικά πράγματα όπως τη δυνατότητα να μπορούν να μιλήσουν, να κινηθούν, να μπορούν όσο γίνεται να αυτοεξυπηρετηθούν και να μην είναι καθηλωμένα σε ένα κρεβάτι.

Όποιος δεν δύναται να αντεπεξέλθει καθόλου οικονομικά είναι χαμένος, το παιδί του δεν θα έχει καμία εξέλιξη. Γιατί για να ανταποκριθεί ο οργανισμός και να υπάρξει ανάκαμψη και κάποιους είδους βελτίωση, ό,τι γίνει πρέπει να γίνει μέσα στα 2 πρώτα χρόνια. Στους σοβαρούς τραυματισμούς για να επανέλθει το άτομο μπορεί να χρειαστούν θεραπείες ακόμα και 3 χρόνια και ίσως και παραπάνω, απλώς όχι στον ίδιο ρυθμό».

Αναγκαίο ένα κέντρο αποκατάστασης στο οποίο να καλύπτονται τα έξοδα

Η δαπάνη των 2 ευρώ την οποία καλύπτει το δημόσιο για λίγο χρονικό καιρό και για κάποιες μόνο συγκεκριμένες θεραπείες, μόνο εμπαιγμός μπορεί να θεωρηθεί.

Σαφώς, η πρόληψη και η οδηγική παιδεία είναι το παν, όταν όμως συμβαίνει το κακό, πρέπει το κράτος να στέκεται αρωγός σε οικογένειες που "διαλύονται" και η ελπίδα για αποκατάσταση και επάνοδο του τραυματία τροχαίου να μην κάνει... οικονομικές διακρίσεις.

«Εγώ επειδή το πέρασα και το περνώ, σας λέω ότι είναι πόνος ψυχής. Δεν υπάρχει κοινωνικό κράτος. Με τόσα τροχαία, ειδικά εδώ στην Κρήτη, θα έπρεπε να υπάρχει κέντρο αποκατάστασης στο οποίο ο κόσμος να μην πληρώνει τίποτα. Αυτά πρέπει να τα δούνε οι άρχοντες. Κάποια στιγμή το κράτος θα πρέπει να ευαισθητοποιηθεί . Δεν πρέπει μόνο να μας παίρνει το κράτος φόρους, αλλά θα πρέπει και να μας τους επιστρέφει και το κοινωνικό κράτος να είναι πραγματικότητα και όχι λεκτικό σχήμα» καταλήγει ο πατέρας του παιδιού.

flashnews.gr