Της Γωγώς Σωτηρίου

Ο στιχουργός Μάνος Ελευθερίου δεν μπόρεσε να μην υποκλιθεί μπροστά στο μεγαλείο της Ευτυχίας. Έμπνευση, από την μεγαλειώδη δική της έμπνευση, οι παραπάνω στίχοι. Από την περασμένη Δευτέρα που είδα από τον εξώστη του «ΑΣΤΟΡΙΑ» την παράσταση του Πέτρου Ζούλια με θέμα την ζωή και το έργο της μεγαλύτερης και πιο σημαντικής Ελληνίδας στιχουργού, της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, περιπλανιέμαι στον σκληρό, άδικο, ερωτικό, ποιητικό, παθιασμένο, προσφυγικό, παράφορο, ελεύθερο κόσμο της… μου άνοιξε η Νένα Μεντή και τις …δυό τις πόρτες… διάπλατα και μπήκα! Ερμηνεία συγκλονιστική! Τέσσερα χρόνια τώρα έχει το μεγάλο χρέος, ως ηθοποιός να καταλάβει, να αφουγκραστεί και μετά να ερμηνεύσει αριστοτεχνικά την «Γριά» του ελληνικού τραγουδιού. Πως να κυλήσεις έναν ογκόλιθο, σαν την Ευτυχία, παρά μονάχα με μεγάλο ταλέντο! Η Νένα Μεντή κινήθηκε πάνω στο σανίδι της σκηνής με αρμονία και βαθύτητα, με συγκίνηση και πάθος. Φαινόταν ξεκάθαρα πως την αγάπησε την «Ευτύχω». Την μελέτησε, αφιερώθηκε στην παράφορη δημιουργική της ικανότητα και στην περιπέτεια του βίου της.

«Δεν περνάει η πουτάνα η ώρα… δεν περνάει η πουτάνα η ζωή…». έτσι σκεφτόταν και εκφραζόταν η Ευτυχία. Διπλά, δίσημα, ποτέ εύκολα και βατά. Δύσκολα, όπως και η πόκα που της τάπαιρνε όλα, μα ποιος νοιαζόταν! Της Ευτυχίας «της άρεσε το παιχνίδι». Αφού κατάφερνε να πετά… χωρίς φτερά, τι την ένοιαζε η πτώση. Περιττή έννοια, ανίκανη να απασχολήσει ένα τόσο δυνατό πνεύμα όπως εκείνη. Η Ευτυχία Παγιαννοπούλου πάνω από όλα ήταν μια Ελληνική ψυχή, που πέρασε τα δεινά της Μικρασιατικής καταστροφής, τη φτώχεια των μπουλουκιών, το πάθος της χαρτοπαιξίας, τα δεινά του έρωτα, την απώλεια του αγαπημένου της άνδρα ,το χαμό της λατρευτής της κόρης… ξέρετε ποιός τελικά πιστεύω πως κέρδισε από όλη αυτήν την Οδύσσεια; Νικητής σε κάθε παρτίδα της το ελληνικό τραγούδι! Γιαυτό έχανε στα χαρτιά η Ευτυχία, γιατί τους κατατρόπωνε όλους στο τραγούδι!

Αχ, μωρέ Ευτυχία «έμεινες προσφυγοπούλα μέχρι που πέθανες» έγραψε εύστοχα ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, όπως επίσης πολύ εύστοχα παρατήρησε πως έγραφες αντρίκια. Με μια λεβεντιά μοναδική. Ακόμα περιμένω να πραγματοποιήσεις την απειλή σου ,που από παιδί άκουγα να εκτοξεύεις : «να σου δώσω μια να σπάσεις αχ βρε κόσμε γυάλινε και να φτιάξω μια καινούργια κοινωνία άλληνε…».

Ταπί και ψύχραιμη σου φιλώ το κουρασμένο χέρι. Μυρίζει τραγούδια, τσιγάρο και Ελλάδα…