Γράφει ο Απόστολος Λουλοδάκης, αντιδήμαρχος Χερσονήσου


Η διέξοδος δεν προσδιορίζεται από την ψήφο του πολίτη στο ερώτημα ναι ή όχι, όπως διατυπώνεται στο ψηφοδέλτιο και στις διαφορετικές αντιφατικές ερμηνείες που προσπαθούν να προσδώσουν τα οργανωμένα πολιτικά, οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα, ντόπια και ξένα, που προσδοκούν να καταμετρήσουν οφέλη ή ζημιές από την εξέλιξη και την επιδείνωση αυτής της βαθιάς κρίσης. Το δημοψήφισμα που από την πρώτη μέρα που ανακοινώθηκε ακολούθησε μία πορεία ενός απίστευτου εκφυλισμού, έπρεπε να είχε ήδη αποσυρθεί.

Λίγες ώρες πριν από το άνοιγμα της κάλπης θέλω να καταθέσω ορισμένες σκέψεις για την Ελληνική κρίση.

Η οικονομική κρίση είναι πρωτίστως βαθιά πολιτική κρίση και έχει να κάνει με το αξιακό σύστημα πάνω στο οποίο δομήθηκε η λειτουργία των κυρίαρχων κομματικών σχηματισμών που κυριάρχησαν στην πολιτική ζωή της χώρας μας και κυρίως όπως εκφράστηκε στην μετα-Καραμανλική Νέα Δημοκρατία και στο μετα-Παπανδρεϊκό ΠΑ.ΣΟ.Κ..

Η πόλωση και ο ανταγωνισμός των κυρίαρχων κομματικών μηχανισμών για την κατάκτηση της εξουσίας και του κράτους, και η σχέση τους με την οικονομική εξουσία, έγινε με όρους που παραβίασαν κανόνες, αξίες και αρχές και διαμόρφωσαν ένα νέο ηθικό κώδικα σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις μορφές εξουσίας. Στο Ελληνικό κράτος δημιουργήθηκαν θύλακες διαφθοράς και μεταμόρφωσαν το κράτος σε ένα ιδιόμορφο μόρφωμα που μετασχημάτιζε την ηθική υπόσταση της Ελληνικής κοινωνίας να ανεχθεί και να ενσωματωθεί στους όρους λειτουργίας ενός πολύπλοκου πελατειακού συστήματος. Η είσοδος στον τομέα των Μέσων Ενημέρωσης του ιδιωτικού τομέα διαμόρφωσε νέες συνθήκες και μια νέα πολιτική πραγματικότητα που ανέδειξε την παντοδυναμία των Μέσων Ενημέρωσης στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης και τον έλεγχο του πολιτικού συστήματος και αναλαμβάνει  μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τα σημερινά αδιέξοδα. Η αντίφαση στην διαδικασία μετεξέλιξης της Ελληνικής κοινωνίας και ενσωμάτωσης της στην Ευρωπαϊκή οικογένεια καταγράφεται ως μία από τις πιο κωμικοτραγικές πλευρές της σύγχρονης Ιστορίας μας.  

Η Νέα Δημοκρατία που πρωταγωνίστησε στην είσοδο της χώρας μας στην Ευρώπη, απόλυτα σωστή και οραματική πολιτική πράξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, εκπροσωπεί συντηρητικά στρώματα που δεν μπορούν ακόμα και σήμερα να αποδεχτούν βασικούς όρους λειτουργίας του κοινωνικού “status quo” της Ευρώπης, νομικά κατοχυρωμένους.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. παρα την έντονη αντιευρωπαϊκή ρητορική, και την αντίθεσή του στην ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι πολύ πιο προσαρμόσιμο στις διαδικασίες ενσωμάτωσης και προωθεί μεταρρυθμίσεις που συμβάλλουν στην σύγκλιση με τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Μεταρρυθμίσεις στο οικογενειακό δίκαιο, αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, αντιρατσιστικός νόμος, σύμφωνο συμβίωσης, μεταναστευτικό, ξεσηκώνουν θύελλα αντιδράσεων στην οποία πρωτοστατεί το “φιλοευρωπαϊκό” κόμμα της Νέας Δημοκρατίας  και εμφανίζεται η αδυναμία της να εκπροσωπήσει πολιτικά στο διηνεκές τα συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα.  

Στην άλλη πλευρά του πολιτικού μας συστήματος, η παραδοσιακή αριστερά εκφράζεται με δύο βασικά σχηματισμούς. Την Ανανεωτική Αριστερά και το ΚΚΕ. Η Ανανεωτική Αριστερά καταγράφετε ιστορικά ως η πλέον φιλοευρωπαϊκή δύναμη που εντάσσει τη στρατηγική της, ακριβώς σε αυτό το στόχο, της γρήγορης ενσωμάτωσης με την συμμετοχή της συμβάλει στις διαδικασίες μιας Ευρωπαϊκής προοπτικής και ολοκλήρωσης και προσπαθεί να συμβάλει στο δημοκρατικό μετασχηματισμό της Ελληνικής κοινωνίας και σε συνεργασία με τις άλλες φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις της αριστεράς σε επίπεδο Ευρώπης.

Είναι παρωδία της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας αυτό που βιώνουμε σήμερα, να εμφανίζονται ως φίλο-ευρωπαϊστές και τιμητές της Ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, άνθρωποι που στρατεύτηκαν στη φασιστική νεολαία της ΕΠΕΝ στα πρώτα δύσκολα χρόνια αποκατάστασης και εγκαθίδρυσης της δημοκρατίας στη χώρα μας και εκφράζουν τα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά.

Σήμερα κρίνεται αυστηρά από τους πολίτες η αντίληψη ότι η Ευρώπη διαθέτει μόνο ταμεία και μηχανισμούς χρηματοδότησης της διαφθοράς, των σκανδαλωδών συμβάσεων, των χρηματοδοτήσεων ανύπαρκτων ιδιωτικών επενδύσεων, των υπερκοστολογημένων Δημοσίων Έργων, και γενικά χρηματοδότησης ενός διεφθαρμένου οικονομικού και παρασιτικού μοντέλου της Ελληνικής οικονομίας. Ένα ανίκανο σύστημα να διαχειριστεί και να απορροφήσει κονδύλια δισεκατομμυρίων ευρώ τα οποία επιστρέφονται στα κοινοτικά ταμεία, τώρα εμφανίζεται ως φύλακας της σωστής διαχείρισης της ευρωπαϊκής προοπτικής.

Η αριστερά στο σύνολό της, ποτέ δεν ανέπτυξε ένα ριζοσπαστικό πολιτικό λόγο παρέμβασης στα Δημόσια πράγματα, αλλά λειτούργησε ως μηχανισμός υπεράσπισης συντεχνιακών συμφερόντων, αιχμάλωτη ιδεοληψιών και προκαταλήψεων, που σήμερα της στερεί την δυνατότητα γρήγορης διαχειριστικής προσαρμογής σε ένα ιδιαίτερα δυσμενές περιβάλλον.

Τις τελευταίες μέρες βιώνουμε μια άλλη πλευρά της Ελληνικής τραγωδίας, η οποία χαρακτηρίζεται από στοιχειώδη έλλειψη σεβασμού σε αυτούς τους ανθρώπους που στενάζουν κάτω από τα βάρη της διαχείρισης των ατομικών και οικογενειακών προβλημάτων που συσσώρευσε η κρίση. Βλέπουμε την κατάντια της πολιτικής ηγεσίας της χώρας στις Βρυξέλλες, όταν η νόμιμη κυβέρνηση διαπραγματεύεται με τους δανειστές, ταυτόχρονα οι τρεις αρχηγοί που βρίσκονται στις Βρυξέλλες να μην επικοινωνούν στοιχειωδώς και να συντονίζονται για μια προσπάθεια εθνικής συνεννόησης. Την ίδια στιγμή που η Γερμανίδα Καγκελάριος συναντούσε όλους τους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης, για να θωρακίσουν τη χώρα τους από τις συνέπειες γενίκευσης της Ελληνικής κρίσης.

Η έλλειψη ενός στρατηγικού εθνικού σχεδίου για έξοδο από την κρίση από τα πρώτα χρόνια που έκανε την εμφάνισή της, η αδυναμία εθνικής συνεννόησης, οι κομματικοί ανταγωνισμοί, η μωροφιλοδοξία κάποιων μοιραίων ανθρώπων, να επενδύσουν στην κρίση, ως σημαία ευκαιρίας για να καταγραφεί στο βιογραφικό τους η σύντομη παραμονή τους στην εξουσία, θα καταγραφεί στην ιστορία μας ως μια πράξη ανευθυνότητας.

Η ανικανότητα και η εξάρτηση του πολιτικού συστήματος από ιδεολογήματα και κατεστημένα συντεχνιακά συμφέροντα κατάφερε κάτι το ασύλληπτο. Μια δημοσιονομική κρίση, μια κρίση του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα να μετατραπεί σε κρίση του Ιδιωτικού Τομέα (Κλείσιμο επιχειρήσεων - 1.500.000 άνεργοι), σε κρίση Τραπεζική (κατάρρευση του τραπεζικού τομέα) και οδηγεί σε μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.

Επίσης σοβαρή παράμετρος της πολιτικής κρίσης είναι η οριοθέτηση, ως διαχωριστικής γραμμής, μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων, που απομακρύνει από το διάλογο και τη συνεργασία πολιτικούς και ιδεολογικούς χώρους με ιστορικές αναφορές που δημιουργούν ανομοιογενή σύνολα με ψευδεπίγραφα πολιτικά πλαίσια.

Η Ελληνική κρίση ανέδειξε το τελευταίο διάστημα όχι μόνο τις παθογένειες της εσωτερικής αλλά ολόκληρης της Ευρωπαϊκής κρίσης. Όχι μόνο τα αδιέξοδα και τις συνέπειες της οικονομικής πολιτικής του σκληρού πυρήνα των “Μονεταριστών” της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσηλωμένων στα δόγματα της λιτότητας, του αποπληθωρισμού και της μεταφοράς πλεονασμάτων από τις φτωχές χώρες, στις πλούσιες χώρες του πυρήνα της Ευρώπης, αλλά ανέδειξε και προβλήματα Δημοκρατίας και λειτουργίας των Ευρωπαϊκών θεσμών. Οι πρόσφατες θεωρίες του κύριου Σόιμπλε ότι στη Γαλλία δεν μπορούν να γίνουν μεταρρυθμίσεις γιατί δυστυχώς υπάρχει δημοκρατία, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από το σύνολο του πολιτικού κόσμου της Γαλλίας.

Όπως επίσης στη χώρα μας, η ωμή παρέμβαση του εκπροσώπου της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας κύριου Σουλτς που υποδεικνύει ποια κυβέρνηση θέλει να εκπροσωπήσει τη χώρα μας και να απαιτεί την αντικατάσταση του συνόλου του πολιτικού προσωπικού της χώρας από μια κυβέρνηση τεχνοκρατών είναι άκρα επικίνδυνη και αντιδημοκρατική, όταν αναφέρεται ειδικά σε μια χώρα με κλειστές τις τράπεζες και ένα λαό που βρίσκεται σε απόγνωση.

Η θεωρία της παρένθεσης και των παρασκηνιακών διεργασιών για πολιτική ανωμαλία και εκτροπή θα κριθεί από την ιστορία.

Η αποδόμηση του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος τροφοδοτείται όχι από τις δημοκρατικές επιλογές των πολιτών αλλά από την ακύρωση τους.

Υπήρξαν στιγμές της ιστορίας που ο παραλογισμός και η ηλιθιότητα καθόρισαν σημαντικά γεγονότα. Σε ποια σφαίρα του παραλογισμού ειλικρινά βρίσκεται η απαίτηση ψηφίσετε ναι, για να υπάρξει συμφωνία, γιατί η ψήφιση του όχι δεν οδηγεί σε συμφωνία και χωρίς κανείς να μιλάει για το περιεχόμενο της συμφωνίας - αυτό είναι το διακύβευμα. Αυτές οι απόψεις όταν εκφράζονται από ανθρώπους που καθορίζουν την τύχη λαών, κρατών και το μέλλον της Ευρώπης είναι επικίνδυνες και τροφοδοτούν την ανασφάλεια και πυροδοτούν την απορύθμιση των κοινωνιών.

Ο κύριο Πρόντι ανέφερε χθες σε άρθρο του στην ιταλική Repubblica ότι ένα ασήμαντο γεγονός στο Σεράγεβο πυροδότησε τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Η κυρία Μέρκελ πριν μερικές μέρες είπε ότι δεν θα επιτρέψει να γίνει η Αθήνα Πρίστινα (Κόσοβο).

Η χθεσινή Le Monde σε κύριο άρθρο της, ανέφερε ρήγμα στο Γαλλογερμανικό άξονα εξαιτίας της Ελλάδας (αυτό σημαίνει πολλά για αυτούς που γνωρίζουν το ρόλο της έγκριτης εφημερίδας). Το βράδυ δημοσιεύεται η έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τη βιωσιμότητα του Ελληνικού χρέους παρά τις λυσσαλέες αντιδράσεις Γερμανών και Φιλανδών.

Το Ελληνικό πρόβλημα το τελευταίο διάστημα διεθνοποιήθηκε και απασχόλησε όλα τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης.  Αυτό είναι ένα θετικό στοιχείο της διαπραγμάτευσης ανάλογα με την διαδικασία διαχείρισης του.  

Αυτή την ώρα, αυτό που προέχει είναι ο ρεαλισμός, και η προσέγγιση του προβλήματος, πρέπει να αξιοποιηθεί και να κεφαλαιοποιηθεί η Ευρωπαϊκή και Διεθνής συγκυρία μακριά από τα διχαστικά διλήμματα ενός δημοψηφίσματος που έπρεπε να είχε ήδη ακυρωθεί μετά τον πλήρη εκφυλισμό του.

Οι ώρες είναι ιδιαίτερα κρίσιμες και αυτό που απαιτείται είναι η Εθνική Συνεννόηση. Ο Εθνικός διχασμός δεν πρέπει να επιτρέψουμε να στιγματίσει την πορεία της χώρας μας στο μέλλον.

Νεόκοποι στρατευμένοι αναλυτές, γραφικές πολίτικες φιγούρες, τα μέσα της διαπλοκής προσπαθούν να πυροδοτήσουν κοινωνική έκρηξη. Θα λογοδοτήσουν στην Ιστορία.

Η ψυχραιμία και η νηφαλιότητα του λαού μας υπήρξε υποδειγματική και είναι φανερό ότι υπάρχει περίοδος ανοχής στην αντιμετώπιση αυτής της κρίσης - μέχρι πότε όμως - και ένα ερώτημα. Ποιος θα μπορούσε να έχει διαχειριστεί μια τέτοια κρίση με κλειστές τράπεζες χωρίς να βλέπουμε γεγονότα στους δρόμους των πόλεων, που ειλικρινά δεν θα θέλαμε  να τα βιώσουμε στις επόμενες μέρες;

Αυτές τις ώρες η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να μείνει κοντά στους πολίτες, πρέπει να υπερβεί τους ρόλους και τις αρμοδιότητες που της δίνει το Σύνταγμα και οι νόμοι και να απαιτήσει την επόμενη μέρα το δικό της ρόλο στα πλαίσια μιας αποκεντρωμένης λειτουργίας του κράτους και των θεσμών και να αναζητήσει ένα ιδιαίτερο ρόλο στα πλαίσια της αναγκαίας παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.

Η διαπραγμάτευση πρέπει να κλείσει άμεσα με μία συμφωνία βιώσιμη που θα δίνει τη δυνατότητα επανεκκίνηση της οικονομίας σε νέες βάσεις, πρέπει να διασφαλίσει τη βιωσιμότητα του χρέους, και τη χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας. Να δημιουργήσει φιλικό επενδυτικό περιβάλλον στη χώρα μας και σίγουρα δεν ευθύνεται η σημερινή κυβέρνηση, αλλά τα κόμματα εξουσίας τα τελευταία 30 χρόνια τα οποία βαρύνονται αποκλειστικά για τη φυγή των επενδύσεων από τη χώρα μας, για την αποβιομηχανοποίηση, για τη συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής, και για την αδυναμία προσέλκυσης επενδύσεων από το εξωτερικό.

Η Ελληνική οικονομία πρέπει να απαλλαχθεί και να αποτοξινωθεί από τα δόγματα που έχουν καταρριφθεί ιστορικά από τις παγκόσμιες και διεθνείς εξελίξεις τα τελευταία χρόνια που βρίσκονται τόσο στην σφαίρα του ακραίου Νεοφιλελευθερισμού όσο και στην σφαίρα των νοσταλγών του Κρατισμού.

Αυτή την ώρα απαιτείται μια σύγχρονη αντίληψη κυβερνησιμότητας, μεταρρυθμιστικών παρεμβάσεων και αναπτυξιακών στρατηγικών με σύγχρονα εργαλεία χρηματοδότησης και ευέλικτων μορφών κρατικής και τοπικής διακυβέρνησης.

ΟΧΙ ΣΤΟN ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΧΑΣΜΟ, ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΝΕΝΟΗΣΗ