08.30 Με ξυπνάει πάντα η αρχή ενός προεπιλεγμένου τραγουδιού εν είδει λιγότερου βίαιου ξυπνητηριού. Θα το ακούσω όλο προτού σηκωθώ απ’ το κρεβάτι. Μου το επιτρέπω. Αθήνα. Φθινόπωρο. Πρόβα πρωινή, αλλά με μια ισχυρή αναγκαία δόση ότι κάνω το σωστό. Πάντα, νομίζω, όλοι οι άνθρωποι, έστω ερήμην τους, σχηματίζουν αυτό το ερώτημα με το που θα ανοίξουν τα μάτια τους. Κι εγώ –καθόλου αυτονόητο– κουνάω καταφατικά το βαρύ μου κεφάλι, τρίβω τα νυσταγμένα μάτια μου και ξεκινώ με μία ακόμη απόφαση ότι η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι, όπως λέει και μια αγαπημένη μου ταινία.

10.00 Βγαίνω στη ζοφερή Αθήνα, που θυμίζει άγρια ασφαλτοστρωμένη φύση. Ενας ήλιος σχεδόν πάντα συνεπής, ανάκατος με θόρυβο και σκόνη, με καθησυχάζει ότι ζω ακόμη στη γνώριμη ασφαλή μου ρουτίνα. Φτάνω στο θέατρο Επί Κολωνώ για να συναντήσω τη Λολίτα· με την οποία εδώ και περίπου δύο μήνες κοιμόμαστε και ξυπνάμε η μία με τη σκέψη της άλλης. Σε κατάσταση πρωινής ραστώνης, αλλά και αποφασισμένης δημιουργικής περισυλλογής, ο υπόλοιπος θίασος σιγά σιγά καταφτάνει. Πρόβα, συζήτηση, πρόβα, συζήτηση, πρόβα, συζήτηση... Διαδικασία κυκλική με επίκεντρό της μια ιστορία που βαλθήκαμε μερικοί άνθρωποι να πούμε. Να μοιραστούμε και να αφηγηθούμε.

15.00 Η πόλη, έχοντας πια κάπως καταλαγιάσει τους πρωινούς της ρυθμούς, ακούει τώρα καλύτερα. Θα πάρω τον δρόμο για ένα χορταστικό γεύμα, αφού πρώτα εντελώς ανεπαίσθητα κάνω μια μικρή στιγμιαία ανασκόπηση της πρόβας. Οταν σβήσει και η τελευταία κάπνα από σκέψεις, αμφιβολίες και υποκριτικές ατέλειες του επίμονου καταιγιστικού μυαλού μου, τρέχω προς αναζήτηση τροφής. Τροφή που θα τη μοιραστώ συνήθως μ’ ένα φίλο μου. Τον φίλο μου. Είναι το πιο αναγκαίο και σημαντικό γέμισμα της μέρας μου. Εκείνη η ενδιάμεση στιγμή που γεμίζεις το πριν και φορτίζεις το μετά. 

18.00 Σε κατάσταση γλυκιάς κόπωσης μελετάω λόγια, χαζεύω στο κινητό και με τρόπο ληθαργικό περιφέρομαι στο σπίτι. Βάζω μουσική, άλλοτε χορεύω κι άλλοτε με μάτια μισόκλειστα απολαμβάνω τις μελωδίες. Υστερα, εάν δεν με καταπιεί κάποια ιντερνετική σειρά ή κάποια ταινία, πάντα αγκαλιά μ’ ένα μπολ πατατάκια, θα πάω βόλτα. Είτε για ποτό είτε για φαγητό ή κάπου προκειμένου να δω τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Στο υπόγειο της οδού Μασσαλίας, ας πούμε. Πάλι για ένα ποτό. Οχι, δεν είμαι αλκοολική. Απλώς μου αρέσουν τα μικρά μπαράκια και τα στέκια χρόνων. Πιο αργά, εάν δεν το έχουμε κάνει νωρίτερα, θα φάμε και έπειτα θα επιστρέψω σπίτι. 

00.00 Σε άρνηση του να αποδεχτώ πως τα μάτια μου έχουν βαρύνει. Σκέφτομαι, ωστόσο, πως ο ύπνος λειτουργεί ως μια χρονομηχανή για το πρωινό και του επιτρέπω να με πλησιάσει με βήματα σταθερά και οικεία. Σκέφτομαι την πρόβα και τον αυχένα μου, που εδώ και μέρες πονάει. Σκέφτομαι ότι θα ’ναι από μια στάση που δοκιμάζαμε όταν η Λολίτα, ενώ μιλάει, βάφει τα νύχια των ποδιών της με τον πιο άβολο, ανορθόδοξο, αλλά τόσο χαριτωμένο τρόπο. Σκέφτομαι να ψιθυρίσω λίγο τα λόγια μου από μία σκηνή που με δυσκολεύει. Δεν το κάνω. Σκέφτομαι ότι είμαι ευχαριστημένη. Και ότι αυτό είναι το πιο σπουδαίο. Αποκοιμιέμαι σχεδόν χωρίς να σκέφτομαι. Σχεδόν χωρίς να ξέρω τίποτα.

Η Τζωρτζίνα Λιώση πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Lolita Reversed» του Χρήστου Καρασαββίδη, που ανεβαίνει στο θέατρο Επί Κολωνώ από τις 14 Οκτωβρίου.