Ήταν ο άνθρωπος που μετακίνησε με «το μουλάρι του Πολιού Κουρκουλού» τον Γερμανό στρατηγό μετά την απαγωγή του, από το μετόχι των Χαροκόπων στις «Πλάτες» με κατεύθυνση τις νότιες παραλίες του Ροδάκινου, ως το χωριό Φωτεινού.

Σύμφωνα με το Madeincreta.gr, ο Γιώργος Παττακός, ο Παττακογιώργης όπως τον φώναζαν οι συγχωριανοί του, έκλεισε τον κύκλο της ζωής του σε ηλικία 93 χρονών και κηδεύτηκε στη γενέτειρα γη. Το 2000 καταθέτοντας τη μαρτυρία του για τη συμβολή του στη φυγάδευση του Κράιπε μετά την απαγωγή του, είχε πει ανάμεσα στα πολλά: «… Εφάγαμε και το βράδυ κάνομενε κι ένα-ν-άλλο μπαντιρντί: επήγαμε με το-γ-ξάδερφό μου το δάσκαλο το Χαροκόπο στου Πολιού του Κουρκουλού και του ‘παμε: «Πολιό, ένας Εγγλέζος αξιωματικός αρρώστησενε και κιντυνεύει. Θα μας-ε-δώσεις το μουλάρι να τον-ε-πάμε να τον-ε-διώξομενε με υποβρύχιο στη Μέση Ανατολή, γιατί ‘ναι αξιωματικός ανώτερος, ο οποίος είναι τση Κατασκοπείας, και χρειάζεται στο-ν-αγώνα οπωσδήποτε! Θα μας-ε-δώσεις το μουλάρι να τον-ε-πάμε!».

»Μας έδωκενε το μουλάρι ο άθρωπος και το πήραμε και πήγαμε. Είχανε ξεχάσει κι ένα χάρτη σ’ ένα σπηλιάρι, κι επειδής έτρεχα μου λένε: «Τρέξε να πας στο σπηλιάρι να μας-ε-φέρεις το χάρτη». Έφερα και το χάρτη… Εκάτσαμε στη-μ-περιοχή Μαναρέ. Ο Κράιπε εφόριενε μια χλαίνη στρατιωτική, χωροφυλακίστικη, για να μη φαίνουνται τα παράσημα. Είδενε ο Πολιός ο Κουρκουλός το-ν-αγκυλωτό σταυρό. Λέει: «Ο Γερμανός είναι!!!».

ΠΡΩΤΗ ΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΚΑΡΙΝΕΣ

»Είχενε ακουστεί, βέβαια, η απαγωγή. Και του λέει του Ευθύμη, του πρώτου του ανιψιού: «Δεν είναι Εγγλέζος. Άντε να φύγομενε και στο διάολο και το μουλάρι και τα πάντα! Κακομοίρη, είναι ο στρατηγός κι αν σας-ε-πιάσουνε ποθές, θα σας σε σταυρώσουνε. Άντε να φύγομενε, πες τωνε πως έφυγα κι άστους κι ό,τι θένε ας κάμουνε. Μη-μ-πας μόνο… Από ‘κεια έσερενα ‘γω το μουλάρι και πηγαίναμε δρόμο-δρόμο. Ο δάσκαλος πήγαινε αποκάτω με τσ’ οπλοφόρους κι απογύραμενε στσι Καρίνες, στο χωριό απόξω. Γιατί θέλανε να πάμε στου Σταυριανού του Τζουρμπάκη, να σμίξουνε μ’ ένα-ν-άλλο Εγγλέζο που ‘τανε ‘κει…»

»…Στου Φωτεινού εκάτσαμε ούλη μέρα. Οι Πέρηδες μεγάλη περιποίηση! Ήτανε και μια Δεληγιαννοπούλα απού ‘χενε πάρει ο  Αντώνης ο Πέρος κι ήτονε απ’ τ’ Ασφ’εντου, του Μιχάλη του Δεληγιάννη ήτονε κόρη. Εσκίζουντονε αυτή. Να τηγανίζει πίτες, να ψήνει, να γυρίζει το οφτό κρέας. Ήτονε και μια κουκιδέ ‘κειδά σπουδαία! Τα κουκιά ήτονε χλωρά και κόβανε και ξεκαρπουλίζανε ορισμένοι. Πάει κι ο στρατηγός ο Γερμανός. Κόβει και κόβει και γεμίζει τη-ν-τσέπη-ν-του κι απής καθίζει σ’ ένα χαράκι και τα ξεκαρπούλιζενε… Εκειδά ήτονε κι ο αγροφύλακας του Φωτεινού. Του φωνάζω και του λέω: «Αγροφύλακα, έλα να σου πω». Λέει: «Ίντα θες;». Λέω: «Άκου να δεις α’ δεν τον-ε-καταγγείλεις θα σε αναφέρω στο-ν-αγρονόμο. Θα του πω πως έπιασες το-γ-Κράιπε κι έκλεβενε κουκιά και δεν τον-ε-κατάγγειλες! Άκουσες ίντα σου ‘πα;» Εσκάσανε οι άλλοι στα γέλια…

Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΚΕ

»Απής εμούντισενε, παίρνομε πάλι απάνω και πάνω-πάνω μας ετσούρισενε ο στρατηγός. Στου Φωτεινού αποπάνω. Εβγαίναμε, λοιπόν, στο βουνό, τα χαράκια ήτονε απότομα κι επικίντυνα. Λέω ‘γω του Λη Φέρμορ, του Μιχάλη, που τον-ε-φωνάζαμε ‘μεις: «Μιχάλη, πες του Κράιπε να κατεβεί να βγει αποπάνω στο σόπατο, που ήτανε πενήντα μέτρα. Να βγει κι απής βγούμε ‘κειδά θα καβαλικέψει. Γιατί από ‘παέ δε θα τον-ε-βγάλει το μουλάρι. Θα τσουρίσει να σκοτωθεί». Του το λέει, αλλά ο Γερμανός επ’ ουδενί τρόπο να κατεβεί…

»Σ’ ένα μέρος ήτονε ένα σκαλάκι και δεν εμπόριενε, όξω να πηδήξει το μουλάρι. Και με το να του κάμω ετσέ το χαλινάρι, επήδηξενε και ξακόμπιασενε η μπροστελίνα κι έπεσενε ο Κράιπε. Ήτονε-ν-ένα χαράκι από πίσω κι έσπασενε το-ν-αριστερό-ν-του ώμο. Και ξεφώλιασενε κι όντε το-ν-εσηκώσανε ήτονε ο ώμος στο πηγούνι-ν-του αποκάτω!

»Του βάνουνε το-ν-ώμο στη θέση-ν-του, το-ν-εδένουνε, το-ν-εκαταστένουνε κι απόης ξεκινούμενε και σάλευενε ένα χιλιόμετρο μετά. Αυτός ήθελενε, οπωσδήποτε, καθυστέρηση να κάνει. Επερίμενε, φαίνεται, ο παντέρμος πως ‘θελα μας-ε-κυκλώσουνε ποθές, να μην τον-ε-σκοτώσουνε μόνο να μας τον-ε-πάρουνε. Ο Κράιπε ήτονε ήρεμος σ’ ούλη τη διαδρομή. Μόνο όντε-ν-εψήνανε επαέ στο δικό μας μιτάτο στσι Πλάτες, που ήτονε ο μπάρμπας μου ο Ευθύμης ο Χαροκόπος, η Βηθλεέμ η γυναίκα-ν-του, η Λευτερία η ξαδέρφη μου και η Ζαχαρένια με τη-ν-Αμαλία, που ήτονε 15 χρονώ’ ετρέχανε «φέρε το ΄να, κάμε τ’ άλλο» ακάθουντονε σε μια-μ-πέτρα, κι είχενε τη χέρα-ν-του ακουμπισμένη στο μάγουλό-ν-του…

»Εγώ μπήκα στη σκέψη-ν-του και λέω πως θα σκέφτουντανε και θα ‘λεγενε: «Κοίτα και με τα’ απειλές και με τσι σκοτωμούς, περιμένομενε να τρομοκρατήσομενε τσι Κρητικούς, να μη μας εκάνουνε πόλεμο. Κοίταξε τσι γυναίκες τωνε!». Αυτό βάνω στοίχημα πως εσκέφτουντονε, τη-ν-ώρα από ‘χενε στο μάγουλο τη χέρα-ν-του και τσι ξάνοιγενε… Εγώ, επειδής έσερνα το μουλάρι που καβαλίκευενε, ήμαστονε συνέχεια κοντά. Μπροστά ‘γω κι αυτός αποπίσω, πάνω στο μουλάρι. Δεν είπαμε κουβέντα αναμεταξύ μας. Πιστεύω πως εκάτεχενε λέξεις, αλλά έκανενε πως δεν εκάτεχενε…»