Γράφει ο Γιάννης Γ. Τσερεβελάκης

Ωστόσο, η εμφάνιση ενός ριζοσπαστικού ισλαμικού κινήματος με έντονο αντδυτικό και προπάντων αντιαμερικανικό προσανατολισμό, που εκδηλώθηκε και εκδηλώνεται με διάφορες μορφές σε όλη την Εγγύς Ανατολή αλλά και στη Βόρεια Αφρική, έχει περιπλέξει περισσότερο τα πράγματα κι έχει δημιουργήσει μια επικίνδυνη κατάσταση όχι μόνο για τους λαούς της περιοχής αλλά για ολόκληρο το δυτικό κόσμο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός Κάμερον προειδοποίησε ότι η Δύση αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα, για το οποίο είπε ότι, «αν δεν δράσουμε για να αναχαιτίσουμε την επέλαση του εξαιρετικά επικίνδυνου τρομοκρατικού κινήματος, αυτό θα συνεχίσει να ενισχύεται, έως ότου να μπορεί να μας χτυπήσει στους δρόμους του Ηνωμένου Βασιλείου».
    

Και φαίνεται να μην έχει άδικο, αν λάβουμε υπόψη τις προσπάθειες των τζιχαντιστών να ιδρύσουν ακραιφνώς ισλαμικό κράτος στο βόρειο Ιράκ και στην ανατολική Συρία, αφήνοντας πίσω τους χιλιάδες θύματα, προφανώς στην προσπάθειά τους να εδραιώσουν την παρουσία τους, εκμεταλλευόμενοι το φόβο που προκαλούν οι φρικαλεότητες που διαπράττουν. Έτσι, τα πράγματα λαμβάνουν πολύ επικίνδυνη τροπή, διότι αν, για παράδειγμα, ο Μπιν Λάντεν και οι περί αυτόν δρούσαν «φιλοξενούμενοι»σε διάφορα ισλαμικά κράτη, οι τζιχαντιστές στόχο έχουν την ίδρυση κράτους που θα φτάνει μέχρι τη Μεσόγειο, οπότε η Ευρώπη και ο δυτικός κόσμος γενικότερα θα έχει να αντιμετωπίσει έναν πολύ ισχυρότερο αντίπαλο δίπλα στα σύνορά του.

Δεδομένου μάλιστα και του γεγονότος ότι εκατομμύρια  μουσουλμάνοι ζουν στην Ευρώπη, το πράγμα γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνο, αφού δεν είναι δύσκολο να βρεθούν οι φανατικοί εκείνοι που θα θελήσουν να μεταφέρουν την τρομοκρατία του ισλαμικού φονταμενταλισμού στη γηραιά ήπειρο. Ήδη, σύμφωνα με τα ΜΜΕ, εκατοντάδες ισλαμιστές με βρετανικά διαβατήρια πολεμούν στο πλευρά των τζιχαντιστών και εξαπολύουν απειλές εναντίον των ευρωπαϊκών κρατών.
    

Ποιος οδήγησε όμως στη δημιουργία αυτής της περίπλοκης και επικίνδυνης κατάστασης; Οι ευθύνες του δυτικού κόσμου στην περίπτωση αυτή είναι πολύ μεγάλες. Ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν είχε δημιουργηθεί το Ανατολικό ζήτημα, δηλαδή το μοίρασμα των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τους Δυτικούς, οι εκκρεμότητες που έμειναν ήταν πολλές. Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, με τη σύμφωνη γνώμη των Δυτικών και χωρίς να ληφθούν υπόψη τα δίκαια των Παλαιστινίων, έκαμε τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα, δεδομένης και της άρνησης του Ισραήλ να αναγνωρίσει παλαιστινιακό κράτος.

Επιπλέον, η επέμβαση των Αμερικανών και των συμμάχων τους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, με το πρόσχημα της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δημιούργησε μια εκρηκτική κατάσταση, που είχε ως αποτέλεσμα την ακόμη μεγαλύτερη ριζοσπαστικοποίηση των ακραίων ισλαμιστών, που χαρακτηρίζεται από σφοδρό μίσος κατά του δυτικού κόσμου.

Η στήριξη, επίσης, αντιλαϊκών καθεστώτων από τη Δύση από τη μια καθώς και η κατοπινή προσπάθειά τους να τα ανατρέψουν (πχ. Καντάφι και Άσαντ) από την άλλη, δείχνουν την αντιφατικότητα της δυτικής πολιτικής, αφού το μόνο που έχουν καταφέρει μερί τώρα είναι να δημιουργήσουν μια κατάσταση χάους, την οποία εκμεταλλεύονται οι ισλαμιστές, για να ανάψουν το μίσος κατά των δυτικών στις λαϊκές μάζες. Και τούτο το πετυχαίνουν πολύ εύκολα, από τη στιγμή που η αντιπαράθεση μεταφέρεται σε θρησκευτικό (που σημαίνει πολιτισμικό) πεδίο: η σύγκρουση, δηλαδή, παρουσιάζεται ως σύγκρουση θρησκειών και πολιτισμών και όχι κρατών ή εθνών, οπότε ο φανατισμός και το μίσος είναι ακόμη εντονότερα.

Αλλά και η ολοφάνερη, από τη μεριά των δυτικών, εκμετάλλευση του πετρελαϊκού πλούτου των χωρών της Μ. Ανατολής καθώς και η στήριξη βασιλιάδων και σεΐχηδων, οι οποίοι ζουν πλουσιοπάροχα σε βάρος των λαών τους, είναι επίσης μια από τις αιτίες του αντιδυτικού μένους των ισλαμιστών. Τέλος, θα πρέπει να αναφερθούμε στην υποτίμηση από τη μεριά των Ευρωπαίων του θρησκευτικού παράγοντα: επειδή η «χριστιανική» Ευρώπη είναι γενικώς χαλαρή από θρησκευτικής απόψεως, πίστεψε ότι αυτό μπορεί να ισχύει για όλες τις θρησκείες και αγνόησε τον ισλαμικό φανατισμό.
    

Πολλές, λοιπόν, οι αιτίες που έχουν οδηγήσει τα πράγματα στη σημερινή κατάσταση. Αυτή τη στιγμή «οι τρομοκράτες αποδεικνύονται η λερναία ύδρα της εποχής μας. Οι τρομοκρατικές οργανώσεις -όλες με ατζέντα αντιαμερικανική- ξεφυτρώνουν σαν κάποιο «μαγικό χέρι» να τις καθοδηγεί», έγραψε σε άρθρο του στο «ΕΘΝΟΣ» ο Μιχ. Ιγνατίου (ethnos.gr/article.asp?catid=24762&subid=2&pubid=64050471). Το πιο παράξενο είναι ότι τόσο ο Μπιν Λάντεν όσο και οι τζιχαντιστές είναι δημιουργήματα των ΗΠΑ (οι δεύτεροι, ως γνωστόν, εξοπλίστηκαν από τις ΗΠΑ, για να πολεμήσουν τον Άσαντ στη Συρία!). Με άλλα λόγια, η Δύση, χάριν των συμφερόντων της (ποιων συμφερόντων, αλήθεια;) και εξαιτίας της ασύνετης πολιτικής της, διέπραξε σοβαρότατα λάθη στη Μ. Ανατολή (όπως συνεχίζει να κάνει και στην Ουκρανία).
    

Εκείνο που μένει τώρα να γίνει, όσο είναι καιρός, είναι η αντιμετώπιση των τζιχαντιστών και όλων εκείνων των τρομοκρατικών ομάδων που με πρόσχημα το Ισλάμ τρομοκρατούν και εξοντώνουν τους χριστιανικούς και τους άλλους πληθυσμούς που δεν ασπάζονται την ισλαμική θρησκεία. Το πράγμα δεν είναι καθόλου εύκολο, καθότι οι άνθρωποι αυτοί είναι αποφασισμένοι, είναι καλά εξοπλισμένοι, γνωρίζουν την τακτική τόσο του ανταρτοπολέμου όσο και του τακτικού πολέμου, γνωρίζουν τα εδάφη και προφανώς έχουν ισχυρούς υποστηρικτές.

Εκείνο που χρειάζεται είναι: α) μια πανευρωπαϊκή συμμαχία που να περιλαμβάνει και τη Ρωσία, η οποία (συμμαχία) σε σύμπραξη με τους μετριοπαθείς μουσουλμάνους, θα αποτρέψει την εγκαθίδρυση της βίας και της βαρβαρότητας, β) ο σεβασμός των λαών της Μ. Ανατολής και γ) η Ευρώπη και ο δυτικός κόσμος γενικότερα θα πρέπει να ξαναβρούν τις χριστιανικές τους ρίζες, από τις οποίες ξεφύτρωσε το δένδρο του δυτικού πολιτισμού. Διότι χωρίς ταυτότητα η Ευρώπη είναι ανύπαρκτη, άρα ανίσχυρη.