Γεννήθηκε στον Μανταμάδο της Λέσβου. Οι δικοί της την έστειλαν στα 22 της στη Νότια Αφρική για να κάνει την τύχη της. Εχασε τον πρώτο της σύζυγο στα 49 του χρόνια και αναγκάστηκε να μεγαλώσει μόνη της τα δύο παιδιά. Επέστρεψε στη Μυτιλήνη με τον δεύτερο σύζυγό της, τον Τομ, το 1995. Το 2008 ξεκίνησε να πηγαίνει στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας και το 2014 πέρασε στο Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου! Η ζωή της 72χρονης σήμερα Νίκης Λαζάρου μοιάζει με ταινία, και έγινε ταινία, η οποία μάλιστα έλαβε το πρώτο βραβείο από το 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ AegeanDocs! «Φαινόμουν λίγο μεγάλη στην ταινία, αλλά δεν πειράζει! Είμαι μεγάλη», μας εξομολογείται η ίδια. 

Ο Αλέξανδρος Στεργίου, η Ιουλία Σαράντου και η Δέσποινα Βερρή, χωρίς να έχουν ιδέα, όπως ομολογεί ο κ. Στεργίου στην «Κ», από μηχανές, λήψεις ή το πώς μπορεί να γίνει μια ταινία, είναι οι δημιουργοί της «Νίκης». «Μαζευτήκαμε μια ομάδα από το Εσπερινό Γυμνάσιο με λυκειακές τάξεις Μυτιλήνης και μετά από μερικά σεμινάρια στο AegeanDocs workshop βάλαμε μπροστά τις μηχανές. Η γραμμή που μας δόθηκε ήταν το μεταναστευτικό - προσφυγικό. Πάνω σ’ αυτή την ιδέα αρχίσαμε να δουλεύουμε», διηγείται ο κ. Στεργίου. Στην πορεία όμως σκέφτηκαν ότι «θα ήταν προτιμότερο να κάνουμε κάτι διαφορετικό από μια ταινία που θα πρόβαλλε στο κοινό τις δυσκολίες που περνάει ο κάθε πρόσφυγας που έχει ως ενδιάμεσο σταθμό την Ελλάδα για να φτάσει στον προορισμό του. 

Ετσι το πλάνο άλλαξε. Υστερα από πολλή κουβέντα, το θέμα έκλεισε. Η ταινία μας θα είχε θέμα τη ζωή μιας γυναίκας που έφυγε από την Ελλάδα στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον και τη ζωή μιας γυναίκας η όποια ήρθε στην Ελλάδα ως οικονομική μετανάστρια για να παντρευτεί και να ζήσει μια καλύτερη ζωή. Και έτσι άρχισαν τα γυρίσματα…». Την ημέρα της βράβευσής της στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης, η κ. Νίκη Λαζάρου συγκινήθηκε από την παρουσία της περιφερειάρχου Βορείου Αιγαίου, Χριστίνας Καλογήρου, αλλά και από έναν μαθητή: «Είχε κινητικά προβλήματα από ένα αυτοκινητικό ατύχημα και είχε σταματήσει το σχολείο. Οταν έμαθε την ιστορία μου, αποφάσισε να ξαναρχίσει το σχολείο. Ενιωσα ότι έκανα και ένα καλό!». Ο σύζυγός της, που τη στήριξε από την πρώτη στιγμή, όταν πέρασε στο πανεπιστήμιο είχε κάποιες αμφιβολίες ως προς τη συνέχιση των σπουδών της. Εξάλλου πρέπει να μετακινείται με το λεωφορείο και να διαβάζει πολλές ώρες. «Οταν είδε την ταινία, κατάλαβε ότι για πολλούς ανθρώπους η ιστορία μου συμβολίζει πολλά. Εγώ νιώθω νικήτρια της ζωής!», ανέφερε. Και πώς να μην είναι η κ. Νίκη νικήτρια; «Ημουν μια γυναίκα του δημοτικού χωρίς καμία ειδίκευση. Εμεινα χήρα στη Ν. Αφρική χωρίς να μπορώ να ταΐσω τα παιδιά μου και πάλεψα, δούλευα 18 ώρες την ημέρα και τα παιδιά μου μπήκαν στο πανεπιστήμιο και τα δύο. Η κόρη μου είναι τώρα αρχιτέκτονας στο Γιοχάνεσμπουργκ και ο γιος μου μηχανολόγος στην Αυστραλία και με καμαρώνουν», λέει αφηγούμενη τη ζωή της. Οι άνθρωποι γύρω της την ενέπνευσαν και τους ενέπνευσε. Μετά το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, έβαλε στόχο το απολυτήριο. Μάλιστα, όταν πήγε στο Εσπερινό, ο διευθυντής τη ρωτούσε ποιο είναι το παιδάκι που θα γράψει. «Εγώ είμαι το παιδάκι», του απάντησε. Κι ύστερα οι συμμαθητές και οι καθηγητές της την «έσπρωξαν» για τις πανελλαδικές. Και τα κατάφερε. 

«Μαθαίνω ωραία πράγματα» 

«Είμαι στον τρίτο χρόνο φοίτησης. Μαθαίνω πολύ ωραία πράγματα, που με ενδιαφέρουν», λέει στην «Κ» η κ. Λαζάρου την ώρα του διαλείμματος, έξω από το αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Μυτιλήνη, ενώ παράλληλα χαιρετά συμφοιτήτριές της, που αποκαλεί κόρες της. «Μ’ αγαπάνε οι φοιτητές, αλλά κι εγώ είμαι διακριτική, όταν θέλουν να πουν τα ιδιωτικά τους, δεν τους ενοχλώ, μου εκμυστηρεύονται ότι εκείνοι θέλουν», τονίζει. Το άγχος του «σχολείου» τής έχει μείνει ακόμα: «Την πρώτη χρονιά είχα απογοητευτεί, δεν ήξερα ότι η βαθμολογία είναι τόσο δύσκολο για να την αποκτήσεις. Τώρα, αφού έμαθα ότι μπορώ να ξαναδώσω ένα μάθημα αν δεν το περάσω, δεν με νοιάζει καθόλου!».