Οι μορφές που συνθέτουν μια νοητή πένθιμη ζωφόρο στην έκθεση του Ηλία Καρρά μοιάζουν να επιπλέουν ή να αιωρούνται. Θυμίζουν ρωμαϊκές προτομές, αποτετμημένες και πασπαλισμένες με τέφρα, σαν θραύσματα ανασκαφής ή φαιόχρωμα λάφυρα ενός ναυαγίου. Είναι στην πλειονότητά τους κεφαλές παιδιών, σαν ρομαντικά μενταγιόν σε μια άχρονη περιδίνηση. 

Σκόρπιες θηλυκές μορφές, σαν αναγεννησιακές μαντόνες, μοιάζουν με ανθρώπινα όστρακα πετρωμένα σε μια στιγμιαία έκφραση. Στην ατομική του έκθεση, αυτήν την περίοδο στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, ο Ηλίας Καρράς προχωράει την έρευνά του πάνω στο αθέατο και την υπαινικτική επίκληση μιας κοινής ανθρώπινης συνθήκης. «Η ανάδειξη της υλικότητας στη μορφή», λέει ο ζωγράφος, «με τη φθορά και τη διάβρωση, δημιουργεί μια εφήμερη εικόνα του ανθρώπου, αποδίδοντας έτσι έναν άχρονο και άφυλο χαρακτήρα στα πρόσωπα που ενισχύεται με τις λεπτές γήινες αποχρώσεις του γκρι όπου πλέον το χρώμα αποτελεί ανάμνηση». Αυτό που αιχμαλωτίζει το βλέμμα είναι η τεχνική, που παραδίδει τις μορφές με την ψευδή εξωστρέφεια ενός γλυπτού σε έναν καμβά που είναι παλίμψηστο επιστρώσεων και αποφλοιώσεων. 

«Ο τρόπος, η διαδικασία αλλά και η διαχείριση της ζωγραφικής επιφάνειας αποτελούν μια γλυπτική προσέγγιση της δουλειάς μου», σημειώνει ο Ηλίας Καρράς. «Προσθέτω διάφορα υλικά κατά την προετοιμασία του μουσαμά, αλλά και χρώμα (λαδομπογιά, λαδοπαστέλ) δημιουργώντας πολλά επίπεδα και ζωγραφίζω αφαιρώντας τα. Ετσι σκάβω και ξεφλουδίζω τη φιγούρα αφήνοντας εκδορές και ξυσίματα. Στη συνέχεια κόβω ελεγχόμενα και σκίζω τυχαία τη φόρμα κολλώντας την ατελώς με τσαλακώματα σε μια ουδέτερη (άχρονη) γκρι επιφάνεια,παράγοντας πλέον τις παραδοσιακές αξίες της γλυπτικής: υφή και όγκο». Στην περίπτωση του Ηλία Καρρά, που έχει τη στόφα του καλλιτέχνη, φιλοσοφημένου και στοχαστικού, η απελευθέρωση στο κοινό αυτής της ζωγραφικής ενότητας ενέχει και μια θέση. «Θεματικά συγχρονίζομαι με την παρούσα κοινωνική κατάσταση, εστιάζοντας στο παιδικό βλέμμα θέτοντάς το ως προσωπική μου φιλοσοφική απορία. Τα πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης με δυσκολεύουν να ορίσω ένα και μοναδικό μήνυμα και έτσι θα παραμείνω στο αρχικό μου έναυσμα, την προσπάθεια να “ξεφλουδίσω τον χώρο”».

Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, Γλύκωνος 4, Δεξαμενή. Εως 3/12.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ