Γράφει ο Νικος Λυγερός

Το πιο αστείο της υπόθεσης είναι ότι και τα δυο χρησιμοποιούν τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας εδώ και αιώνες, ενώ κανένας ουσιαστικά δεν τους ερμηνεύει με αυτόν τον τρόπο, διότι έχουν συνηθίσει να βλέπουν την παράδοση ως κάτι το παλαιωμένο που δεν ταιριάζει με τις καινοτόμες ονομασίες που δεν κρύβουν αποκλειστικά μία ιδιαίτερη καινοτομία. Ο λόγος αυτής της προσέγγισης είναι πολλαπλός.
Πολλοί από εμάς βλέπουν τους ανεμόμυλους της Ελλάδας ως κατάλοιπα μιας άλλης εποχής που έχει περάσει. Άλλοι βλέπουν μόνο εν δυνάμει ερείπια. Υπάρχουν βέβαια και κάποτε μερικοί νοσταλγικοί που τους βλέπουν με συμπάθεια. Τα τελευταία χρόνια μερικοί θεωρούν ότι είναι ακόμα και τουριστικά αξιοθέατα. Αλλά επί της ουσίας δεν τους θέλουν σε φάση λειτουργίας. Πρακτικά τους θέλουν νεκρούς.

Το πιο απίστευτο είναι ότι οι ανεμόμυλοι θα μπορούσαν εύκολα με μερικές μετατροπές που δεν είναι καθόλου κοστοβόρες να μετατραπούν σε μικρές ανεμογεννήτριες για να τροφοδοτούν τοπικά στοιχεία. Με αυτόν τον τρόπο η φυσική ομορφιά ενός ανεμόμυλου που προσφέρει ακόμα και τουριστικό ενδιαφέρον θα είχε και μια απλή χρήση. Το θέμα δεν είναι η απόδοση αλλά η ζωντανή ύπαρξη και όχι μια τεχνητή παθητικότητα που δεν αρμόζει με την έννοια του ανεμόμυλου, ο οποίος εξ ορισμού είναι ο ακίνητος σε κίνηση, δηλαδή η δυναμική του ακίνητου. Με την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος μέσα στο αστικό περιβάλλον, έχουμε μία ορθολογική λύση που συνδυάζει τις απαιτήσεις των ανθρώπων για να ζήσουν και για να απολαύσουν τη ζωή. Έχει λοιπόν σημασία να αντιληφθούμε ότι ειδικά στα νησιά, οι ανεμόμυλοι μπορούν να παίξουν ένα ρόλο ουσιαστικό και δεν είναι ανάγκη να τους ξηλώσουμε παντού για να κοιτάζουμε στη συνέχεια παλιές φωτογραφίες με τη νοσταλγία του παρελθόντος.

Οι θέσεις τους λόγω γνώσης είναι πάντα σε στρατηγικά σημεία που μπορούμε εύκολα να αξιοποιήσουμε και να αναδείξουμε τα καλά της περιοχής. Αρκεί να φανταστείτε ένα ανεμόμυλο το βράδυ να είναι φωτισμένος από την ίδια του την ενέργεια για να θέλετε να πάτε να το δείτε και να τον φωτογραφίσετε.