Γράφει ο Γιάννης Τσερεβελάκης

Και μάλιστα συνέβη, ενώ τη διακυβέρνηση της χώρας την έχει μια αριστερή κυβέρνηση, που περισσότερο από κάθε άλλη κυβέρνηση διακηρύσσει ότι νοιάζεται για τα συμφέροντα των απλών ανθρώπων του λαού. Δεν είναι σκοπός μου να αποδώσω ευθύνες για την κατάσταση αυτή. Εξάλλου, τα πράγματα είναι γνωστά. Εκείνο που θέλω να κάμω είναι να δώσω τις διάφορες παραμέτρους αυτής της τραγωδίας, της οποίας η «λύσις» δεν μπορεί κανείς να ξέρει πότε θα επέλθει.

Όσοι έχουν ασχοληθεί με την αρχαία ελληνική τραγωδία, αυτό το μεγαλειώδες θέατρο που μας κληροδότησε η αρχαία Αθήνα, θα γνωρίζουν ότι πρόκειται για παραστάσεις (μίμηση) που έχουν ως θέμα μυθικά ή ιστορικά γεγονότα της ελληνικής αρχαιότητας. Η εξέλιξη των γεγονότων προσδιορίζει τη δομή της τραγωδίας ως εξής: δέση, κορύφωση, καταστροφή, λύση. Στη «δέση»τίθενται οι βάσεις της υπόθεσης και ο θεατής γνωρίζει τους ήρωες, στην κορύφωση φθάνουμε στην κορυφαία σύγκρουση, στην καταστροφή (στροφή προς τα κάτω) αρχίζει η αλλαγή της πορείας των πραγμάτων και στη λύση αποκαλύπτεται πλήρως η αλήθεια και τιμωρείται το κακό. Θα έλεγα ότι, όσον αφορά την τραγωδία που διέρχεται η χώρα, βρισκόμαστε στην αρχή της κορύφωσης, δεν έχουμε φτάσει ακόμα στο κρισιμότερο και δραματικότερο σημείο της. Μας περιμένει η «κατα-στροφή» και η πορεία προς τη λύση. Το ζήτημα που τίθεται είναι αν θα υπάρξει σύντομα λύση σε μια πολυεπίπεδη τραγωδία σαν αυτή που περνάμε. Κι ακόμη: κάθε αληθινή τραγωδία «λύεται» με θύματα και αίμα ή με τον «από μηχανής θεό». Είναι σίγουρο ότι και σε τούτη την τραγωδία, αν δεν υπάρξει σύντομα λύση, τα θύματα (εννοώ αυτούς που θα δεινοπαθήσουν) θα είναι πολλά. 

Μίλησα για μια πολυεπίπεδη τραγωδία: οικονομική, πολιτική, κοινωνική, εθνική. Την οικονομική της πλευρά τη ζούμε ήδη κάποια χρόνια, τώρα όμως κορυφώθηκε. Την πολιτική της πλευρά επίσης τη γνωρίζουμε από την κρίση του πολιτικού συστήματος, που πρέπει να πούμε ότι, παρά τις εντάσεις και την πόλωση, διατηρεί ακόμη ένα επίπεδο σύνεσης και ωριμότητας. Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα, κυρίως τις τελευταίες ημέρες, το δημοψήφισμα έχει δημιουργήσει πολύ μεγάλη ένταση σε πολιτικό επίπεδο, πράγμα που διαχέεται και στο κοινωνικό σώμα. Το μικρόβιο του διχασμού βρήκε έναν οργανισμό εξασθενημένο και τον προσέβαλε, με την άφρονα απόφαση του δημοψηφίσματος. Τη βασική ευθύνη εδώ τη φέρει η κυβέρνηση, η οποία ολοφάνερα έλαβε θέση υπέρ του ΟΧΙ, πράγμα απαράδεκτο σε μια δημοκρατική χώρα, όπου, όπως επεσήμανε ο καθηγητής της Νομικής κ. Ν.Αλιβιζάτος, τα δημοψηφίσματα γίνονται από συγκεκριμένες Επιτροπές από τις οποίες τα κόμματα απέχουν, καθώς ρόλος τους είναι απλώς να περιφρουρήσουν την ομαλή διεξαγωγή τους. 

Ωστόσο, η τραγωδία της Ελλάδας επεκτείνεται και παραπέρα, καθώς, όπως τα ίδια τα γεγονότα το μαρτυρούν, έχουν εμφανιστεί σημάδια μιας απολυταρχικής διακυβέρνησης, που όσο περνάει ο καιρός γίνονται πιο φανερά και πιο έντονα. Αναφέρομαι σε κάποια από αυτά: α) η αυταρχική συμπεριφορά της ΠτΒ κ. Κωνσταντοπούλου, η οποία με τον τρόπο που ασκεί τα καθήκοντά της είναι σαν να λέει παραφρασμένη τη φράση του Λοδοβίκου ΙΔ΄: «Το Κοινοβούλιο είμαι εγώ!», αδυνατώντας παράλληλα να δεχτεί κριτική· β)τα πανό που κρέμασαν κάποιοι κομματικοί στο Υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, υποστηρίζοντας αναφανδόν το ΟΧΙ, πράγμα απαράδεκτο σε μια δημοκρατική χώρα· γ) έγγραφο αποσταλέν στα Νοσοκομεία από το αρμόδιο υπουργείο, που καλεί το προσωπικό να ψηφίσει ΟΧΙ· δ) η πλημμελής οργάνωση του Δημοψηφίσματος, όπως γνωμάτευσε το Συμβούλιο της Ευρώπης· ε) ο εκφοβισμός εκείνων που θέλουν να ψηφίσουν ΝΑΙ, όπως δείχνει η συμπεριφορά πολλών μελών και βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος, που όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους τον θεωρούν φασίστα και εχθρό της κυβέρνησης· στ) ο κυνισμός που χαρακτηρίζει κάποια  από τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως π.χ. ενός από τους οπαδούς της δραχμής, ο οποίος δήλωσε ότι σιγά-σιγά οι Έλληνες θα συνηθίσουν την κατάσταση με τις Τράπεζες, θεωρώντας τους πολίτες κάτι σαν το σκύλο του γνωστού πειράματος  του Παβλόφ, που σιγά-σιγά έμαθε, ακούοντας το κουδούνι, ότι έφτασε η τροφή, ή του άλλου που με απίστευτη απάθεια και ασέβεια προς τους ηλικιωμένους που περίμεναν στην ουρά δήλωσε ότι αυτά συμβαίνουν με τις συντάξεις! (δεν ξέρω πότε συνέβη αυτό άλλη φορά).

Μίλησα για κορύφωση της τραγωδίας. Αυτή δεν θα αφορά τόσο τις οικονομικές δυσκολίες, όσο το διχασμό που θα σπείρει στο λαό το άνευ λόγου δημοψήφισμα και ο διχαστικός λόγος που εκ των πραγμάτων έχει εμφανιστεί. Υπάρχουν πολλοί που σπείρουν (και σταδιακά θα το πράξουν εντονότερα) το ταξικό μίσος, θεωρώντας πως είναι ευκαιρία να προωθήσουν δικές τους ιδέες., επειδή σε μια φτωχή, διαιρεμένη και κατεστραμμένη χώρα κάνουν πολύ εύκολα την εμφάνισή τους επικίνδυνες μεσσιανικές ιδέες και ιδεολογίες. Η κυβέρνηση έχει την υποχρέωση, που απορρέει από το Σύνταγμα, να μείνει μακριά από το συγκρουσιακό πεδίο, να κρατήσει το λαό ενωμένο, για να υπάρξει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη λύση ελληνικής της τραγωδίας. Γι’ αυτό και ο πρωθυπουργός ας πράξει ως προς αυτό το χρέος του. Οδήγησε τα πράγματα σε μια περιπέτεια, που δεν πρέπει όμως να γίνει ανήκεστο κακό. Το ίδιο πρέπει να πράξουν και όλα τα κόμματα και οι φορείς. Αυτή την ώρα απαιτείται σύνεση, μετριοπάθεια, ψυχραιμία. Είμαστε όλοι Έλληνες κι αγαπούμε τη χώρα μας, παρά τις διαφορές μας. Ας μη νομίσουν κάποιοι ότι η μετριοπάθεια είναι αδυναμία. Είναι η δύναμη που αυτή τη στιγμή χρειαζόμαστε όλοι, αν θέλουμε να σωθεί η πατρίδα μας.