Κάπου η ματιά έπεσε σ' ένα κείμενο πνευματικής ερμηνείας των λόγων του Ψαλμωδού που μας προτρέπει στην ουσία, να κάνουμε τη σάρκα μας τύμπανο δίχως πάθος, απόμακρη και αδιάφορη - νεκρή για τα γήινα μέλη. Η "χορωδία" ερμηνεύεται ως αρμονία της Εκκλησίας. Με τη λέξη "χορδές" εννοεί τις αισθήσεις μας. 

Και με τη λέξη "όργανο" εννοεί τον κάθε άνθρωπο, ο οποίος είναι αρεστός στον Θεό και βρίσκεται σε αρμονική σχέση με τους ανθρώπους. 

Και ο Οβίδιος - ο Λατίνος ποιητής γράφει - ...Os sublime dedit coelumque tueri -. για να τιμήσει την ανθρώπινη δημιουργία. 

Δυο υπέροχοι δρόμοι διαφορετικά δοσμένοι αλλά και οι δυο - ω χαρά - για το ωραίο, το όμορφο τα υψηλά ανθρώπινα και πνευματικά αγαθά. Αυτά που τείνουν να θαφτούν στα ερείπια του πάλαι ποτέ ένδοξου παρελθόντος μας. Αυτά για τα οποία δε θα μπορούσε να μιλήσει πια ο Οβίδιος αλλά ούτε και ο Ψαλμωδός γιατί απλά το σήμερα δεν έχει δρόμους να διαβούμε ούτε μονοπάτια να περπατήσουμε αλλά δύσβατα γκρεμνά να αναρριχηθούμε ακροβατώντας κάθε λεπτό στο ατέρμονο κενό.

Διερωτάται κανείς, αν έχει το χρόνο κι αν τον διαθέτει για λίγη περίσκεψη ή απολογισμό των πεπραγμένων, γιατί τόση απομόνωση και σιωπή και συρρίκνωση της ανθρώπινης υπόστασης στο καβούκι το φθαρτό της ύλης; Τι ζητάμε τελικά; Βοήθεια ψάχνουμε από την ύλη και το πνεύμα το αγνοούμε επιμελώς ή μήπως δεν έχουμε την ενσυναίσθηση και τη βαθιά γνώση της ύπαρξης του;  

Μήπως συνηθίσαμε στην απόλαυση και στο κέρδος του εύκολου χρήματος; Μήπως τα ψυχικά και πνευματικά αγαθά τα θεωρήσαμε λίγο ξεπερασμένα και γι' αυτό τα παραμελήσαμε με αποτέλεσμα τώρα που  ο εφήμερος θεός του πλούτου απομακρύνθηκε, να είμαστε φτωχότεροι από ποτέ; 

Μήπως δεν τολμήσαμε ή λησμονήσαμε ή ακόμα θεωρήσαμε παρωχημένο το να πούμε από καρδιάς κοιτάζοντας τον Ουρανό: Αινείτε τον Κύριο; 

Μήπως είμαστε ακόμα προσκολλημένοι και αγκιστρωμένοι στα γήινα και υλικά αγαθά που σιγά - σιγά στερεύουν και έχουμε εγκαταλείψει τη θρέψη την πνευματική; Μήπως γι' αυτό αδυνατούμε να θαυμάσουμε τη βροχή του Φθινοπώρου, να δούμε την αλλαγή της φύσης και  να προετοιμάσουμε σαν άλλοτε τους αγρούς για το λιομάζωμα;

Μήπως γι' αυτό δεν βλέπουμε το διπλανό μας που αποζητά την παρέα μας και δύο λόγια αγάπης και ανθρωπιάς; Μήπως τυφλωμένοι μετά από τόσα χρόνια προσκόλλησης στην ύλη, δε βλέπουμε το ωραίο που συντελείται δίπλα μας και θέλουμε να το πολεμήσουμε γιατί το θεωρούμε εμπόδιο στα άνομα σχέδια μας; 

Μήπως τέλος, μας ενοχλεί η χαρά του διπλανού μας, το παιδί που παίζει στο δρόμο ανέμελα, η γυναίκα που βρίσκει διέξοδο ζωγραφίζοντας τον εσωτερικό της κόσμο και η τέχνη της δεν λέγεται "ΤΕΧΝΗ" σύμφωνα με τα στερεότυπα αλλά είναι Τ Ε Χ Ν Η; Η γιαγιά που αφηγείται ένα όμορφο παραμύθι στα εγγόνια της; Και ο νοσταλγικός μουσικός που φτιάχνει μουσικά παραδοσιακά όργανα για να ευφράνει πρώτα την ψυχή του και μετά όλους εμάς με τους ήχους και την μελωδία των οργάνων;

Οι  άγνωστοι ως τα χθες στο ευρύ κοινό, μας μαρτυρούν, όπως ο Γιώργος ο Δραγατσίκης, οργανοποιός της λύρας εδώ και 25 χρόνια και που έκανε πατρίδα του τη Μεσαρά αν και έρχεται από τόπο αλαργινό κι όμορφο. 

Και ο σπουδαίος καλλιτέχνης και οργανοποιός από πάθος και αγάπη για τη μουσική παράδοση της Κρήτης, ο Γιώργος Φραγκιαδάκης από τον Ζαρό. Τούτος δω ο καλλιτέχνης και ονειροπόλος μας οδηγεί με το πάθος του για την παραδοσιακή μουσική σε κόσμους μαγικούς, όμορφους κι ελπιδοφόρους. 

Κι όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος:

" Αν δεν αγαπάς με πάθος τούτα δω τα μουσικά παραδοσιακά όργανα μην ελπίζεις ότι θα σου δώσουν ήχο μαγικό".

Και συμπληρώνω κλείνοντας το λόγο μου:

Αν δεν προχωράς σε τούτα δω τα γκρεμνά με αγάπη και πάθος για τη ζωή και τις αξίες της, τόπο δε θα βρεις να εναποθέσεις τ' αμάλαγα όνειρά σου.

Εύα Καπελλάκη - Κοντού [Εκπαιδευκτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell' Universita' degli studi di Napoli "Federico II"].